LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
konscio. Iu ajn prefero aŭ decido ne povas sin bildigi stulte aŭ malmorale, almenaŭ
ekkomence, do ĝi provas akiri pravigojn akcepteblajn sed, foje,
trompecajn”. Tiuj prelegaj ilustraĵoj ekscitis ludon inter ni: al la serĉado pri la
veraj kialoj kaj kieloj de agoj, kaj al komentoj de unu pri la alia, ankoraŭ tamen
nesufiĉe penetrigitaj en la freŝaĵojn pri la hipotezita vera subkuŝanta aktoro de
tiu unusenca maskovestiĝa vortumo: la sekseco!
Jarojn poste, mi malkovris la originon de tiu vorto: el la psikanalizo; fakte
tiu predikanto venis el Triesto, kie la kulturo de la Aŭstria felix tre bone ankriĝis;
sed samtempe mi pruntis la saman koncepton el la kristana literaturo,
kie la suspekto kaj la timo de aspekte honesta trompiĝo pri si mem en internaj
eventoj admonas la animgvidantojn kaj superŝutigas la primeditajn mistikulajn
kompendiojn kaj eĉ la... tritagan preĝon honore al la Sankta Spirito. Mi fakte
sperte, kaj per konstanta memanalizo cele al memkono, jam sciis, ke miaj animstatoj
estis altirataj de du diverĝaj tendencoj, pri kiuj, eble ĝistede, plurfoje
mia romano/taglibro sekve atentigos.
Rilate tion, ni estis invititaj “ekspertizi” nian animon, profitante eĉ de la
sperto pri propra pasinta konduto, por malkovri, kaj do malgisi kaj malmunti
ĝin, la propran precipan aĉkvaliton, per kiu, proprajuĝe, nin provas regi aliaj
kaŝitaj malvirtemoj. Miaj analizoj konfirmis kion mi jam sciis: ke mi inklinas
lasi min domini de envio: nome iu subtila sufero pro la estimindaĵoj kaj estimitaĵoj
je kiuj eventuale riĉas miaj kunuloj, iu spontana tendenca megalofobio
dezireganta, ke tiuj ĉi ne posedu aŭ senigu je tiaj, kun provo malestimigi la
bonŝanculojn ĉe mi kaj ĉe la aliaj. Se ĉe la unua kontakto kun io nekonata, la
unua impulso estas spontana kontraŭstaro, tion mi jam konstatis kamufle kunvivanta
en mi, sed tiu enviozo kamuflas eĉ la kamufladon, eble por evitigi la
hororajn reagojn kaj la sekvajn laŭmoralajn realĝustaĵojn. Ĉar aferas pri tendenco,
ĝi neniam el si mem malmoralas: malmorala fariĝas la konduto se oni
akceptus kaj cedus al tiaj psikaj emoj. Foje, pliprecize preskaŭ ofte, mi cedas,
malgraŭ la konstante pululanta invito alkakuli al la Dia Semanto de bonoj ĉiun
altkvaliton de miaj similuloj kaj pro tio alstrebi provi ĝojon. La scia konatiĝo
kun tiu radikala malvirta fonto faciligas la memevangelizadon kaj ebligas ĝin
vidi apenaŭ eksurfaciĝanta kaj ĝin senmaski. Eĉ la orgojleca devizo, de mi
kelkatempe nemaskita, laŭ kiu mi ne bezonas envii aŭ deziri ion ajn posedatan
de aliaj, ekmontras sian ruzan aĉecon, tian: mi ne envias ĉar mi jam dotiĝas
per kvalitoj pli enviindaj ol tiuj envieblaj. Sinteno, krom falsa, ne tute kristana
kaj nun riproĉanta!
Alia ne brila ruzeco blinkis el tiu analizo: ke, jes, mi prudentas kaj bridas
77