LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĝas vehiklo de idekonatiĝo. De tio, lia konduta devizo: Libro ne pruntita libro
funebrita!
El lia komputilo dedukteblas, ke li estis prilaboranta, eble ne nur kiel kabinetan
provaĵon, verkon, kies ĉapitroj estas apenaŭ skizitaj, nur tiu fina kon -
turiĝas finfarite pritraktita eble publikigcele; ĝi pritaktas aktualan problemon:
la kulpoj de la eklezio, tiom tiuj flagosvingitaj en klerikaj babiladoj kiom tiuj
serioze ŝvebigitaj en laikistiĝantaj medioj. Prie li skribas:
“Kiel oni scias, kristanoj batas al si la bruston kaj praktikas la specifan riton
de la pardonpeto al Dio kaj estas ordonitaj senkondiĉe reciproke pardonpeti,
eĉ pardoni la persekutantajn malamikojn: oni povas vidi el tio, ke neniam
ekleziemuloj ne priatentis kiom vastas la pekemo kaj pekeco de la eklezia
membraro.
“Hodiaŭ, en la renovigita esplorlibero, oni ofte frapas kontraŭ kazoj en kiuj
kristanaj komunumoj aŭ la tuta kristanaro aŭ kaj eĉ la mem superaj aŭtoritatuloj
de la eklezioj ŝajnas kompromititaj en maljustaĵoj aparte koncerne la homajn
rajtojn. Jen la problemo: Ĉu vere la eklezio pekis?
“Por laikisto, al kiu neniel interesas la sorto de la eklezio, la historio montras
nereteneble kaj nekontesteble, ke la eklezio ofendis la homon, nome pekis;
kristano male recitas en sia kredo: mi kredas je unu eklezio... sankta ktp,
dume la historiaĵojn vidas ankaŭ mem. Se por laikisto, kaj ne nur por li, la du
konceptoj kontraŭdiras unu la alian, por kristano la peno ilin akordigi ne fendas
la certecon, ke ili vere jam akordiĝas ĉe la dia vero.. Kiel? Kiel evidentigi kaj
alproksimigi al racio tian akordigon?
“Tiu problemo reflektiĝas ankaŭ en onidiraĵoj, kaj mobilizas foje kolerecajn
sindefendojn aŭ neadojn de kulpo foje neglektante kiom da vero kuŝas en tiu
afero, dum la evangelio ordonas, ke ni konu la veron ankaŭ en ĉi tiu kampo,
ke ni purigu la memoron laŭ ĵusa fama diro.
“Jen sinteze ĉi-koncerne mia penso kun elprovo ĝin pravigi per ĉeno de rezonadoj.
La eklezio - mi parolas tiukaze pri katolika eklezio - estas sankta pro
tio ke ĝi estas konstituata kaj loĝata de Kristo, de la sanktuloj kaj de tiuj kiuj
nun vivas en la dia graco, tio estas en la amikeco kun Dio. Ĝi ne povas esti
ankaŭ en peka aŭ pekema stato ĉar tio estus kontraŭdira kaj orientita kontraŭ
Dio mem.
“Kaj eĉ ĝiaj membroj ne povas esti pekantaj ĉar ne imageblas organismo
tute senkulpa en kiu tamen ĉiu ĝia membro povas esti en kulpostato. Se iu solidaras
kun tia vidpunkto, certe tiu penus eviti skizofrenion. Kiel do kombini
respondon respekteman pri kaj historio, kaj kredo, kaj teologio? Kaj respekte-
431