LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Ĉu kredinde, ke vi sentis tiun impulson abrupte?!”.
Kiam la pastro elspuris el miaj vortoj, kaj el miaj manoj, ke mi jam garzonas
meĥanikiste kiel motorbicikloriparisto kaj, ke mia patro jam fikse dungiĝas
en Germanujo, aspektis vaporiĝi la suspekto pri mia neeskludebla trompiga
religia envokiĝiĝo por eskapi el vivmalfacilaĵoj. Fine, mi neembarasite murmuris,
ke mi venos dimanĉon, la proksiman dimanĉon kun la postulitaj dokumentoj
havigeblaj ĉe la paroĥestro. La pastro, eble prijuĝinte infaneca kaj fanfaroneca
mian esprimon, ne priatentis ĝin kaj elbuŝigis ion ne tute plaĉan al
mi, nome ke mi ankoraŭ pripensu, almenaŭ unu monaton aŭ du kaj intertempe
mi petu konsilon de la paroĥestro “kiu certe disponas pri la necesaj elementoj
por vin juĝi kaj konsili. Dume vi preĝu!”. Tiu preĝu ektremige kredigis,
ke estas plonĝanta sur min la timata invito reciti preĝajn formulojn jam delonge
forgesitajn kaj nelge supraĵe laŭvoje refreŝigitajn. La invito bonŝance ne
venis kaj mi, eble salutante eble dankante, forlasis la salonan ringon konvinkita
ke mi venkis almenaŭ je poentoj . Laŭ la longa marmore kahelita klostro,
kiun miaj piedoj tretis kun certeco je si mem kvazaŭ en propra loĝejo, fratuletoj
salutis per “Paco kaj Bono”, al kio mi ne sciis, kiel respondi; eĉ tiu senresponda
saluto ektimigis min, ke la pastro-rektoro, miaŝultre sekvanta, impulsiĝus
pensi, ke mi vere fremdas rilate religion.
Mi kun mia fratino eliris el tiu silenta kaj sanktece elvokiva loko kontentaj
kaj malsataj kaj soifantaj pro la antaŭa laciĝo senmanĝa. La malsaton ni kvietigis
per peceto da pano franciskane donacita ĉe la konventa pordo, kaj la soifon
per la akvo de la fonto en la apuda placeto dum mi promesas al mia fratino
multajn donacojn de la estonta alten levita kaj enviata doktoro kian mi min
jam antaŭvidas; mia la laciĝo, tamen, vaporiĝis antaŭ la nefacila tasko tuj pretigi
la dokumentojn.
Super mia kapo levita, kvazaŭ por rediri al ĉiuj mian unuan sukceson, la
ĉielo aspektis al mi, en tiu septembra tagmezo, tiel blua, ke mi devis deturni la
okulojn el la ĉielo. Ja, la vetero kaj la ĉirkaŭa naturo, malkiel kutime, en tiu
momento konverĝigis mian atenton: mi perceptis, ke alte sunas kaj ke malalte
blovas venteto, ĉio forbalaanta ĉiun spuron de l’ akumulita tensio. Sed el tiu ĉi
kontentiĝo, same kiel el aliaj, mi devis devojigi la atenton por malhelpi, ke mi
kantu aŭ eksplodigu mian ĝojon al aliaj, al mia fratino, ununura interparolanto,
kies vizaĝo jam esprimas tiel markite signojn de laceco, ke ŝi eble ne rezistos
al la peno de la pedalado ĝishejmen. Male, ŝi gaje eltenis antaŭe miajn duonekvilibre
ekzaltiĝajn esprimojn, poste la senkompatan lacegon de la perbicikla
reveno: tiu ĉi fakte fariĝis por ŝi elĉerpiteco dum tri tagoj kun teruraj kapdolo-
13