LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
informiĝi rekte kaj afable pri mia farto kvazaŭ temus pri izoliĝinto en flegejo
pro infekta malsano. Kiel malgraŭvola loĝanto pro sanaj motivoj, mi, kun senvole
ironia rideto, rukulas, ke mi nun, rilate sanon, plibonigas la pliboniĝon
kaj, ke dume mi daŭrigas legi kaj studi, malgraŭ manko de lernejaj tekstoj,
min helpante per memoro kaj aktivigo de imagopovo, kaj min muldi al ekzameniĝo.
Fakte, male, en miaj antaŭvidoj, mi estas timege atendanta la gepatrojn,
pretiganta mian praviĝon antaŭ ili kaj giloŝanta senrealecan, milfoje ĉiuflanke
kun senkonkluda obsedo ekzamenitan, programon same kiel farus studento
senmona kaj ne je sojlo de rekrutiĝo. Ju pli rampas la tempo des pli mi
penas regi furie inertigantan angoron ĉiam pli similiĝantan al tiu de la sovaĝa
besto freŝe enkaĝigita. Por ekbridi aŭ flankenlokigi la gravegajn eniriĝojn de
ne kontrolitaj pensoj dum la nevenkebla sendormemo drivanta laŭ la puŝo de
timoj kaj imagitaj sindefendoj, mi regcele transformas la hororajn antaŭviditaĵojn
de mia menso al imagitaj oratorecaj bataloj aŭ rafinitaj diskutoj, foje ankaŭ
laŭtvoĉe, ilin lingve latinigante aŭ francigante: mi solas tra ok ĉambretoj
ĉirkaŭantajn ĉambregon. La dormo finfine kompatas mian ekdeliron ĝin estingante
en la drono de la dormiva mensa trolaceco.
En tiu tuta tempo mi ne provas preĝi, aŭ preĝi antaŭvide al io honeste preciza,
ĉar la perturbita konscienco donus malmultajn esperojn esti, pro mia ne
tute honestaj konsciencaj kompromisoj, senriproĉe elaŭdita. Kaj, eble, pro tio
ke tra mia animo svagetis la timo ke ĝuste la konscienco povus konsenti kun
la superulaj decidoj.
Ne multe pli frue ol la meztaga manĝo de la kvara tago, mi ricevas la altrudan
inviton de la flegisto malsupreniri por manĝi kun la aliaj, ŝajnriproĉe
savmiene aldonante “ĉar mi ne plu deĵorigu restabiligiton”. Mi tuj iras reokupi
mian kutiman lokon ĉetable: neniu salutas aŭ komplimentas resaniĝinton,
neniu miras, edukantoj kaj instruistoj sintenas kun mi kiel kutime. Certe, mi detenas
min el mieno de eksmalliberulo kaj tuj komencas agi kaj paroli kvazaŭ
nenio okazintus: ankaŭ mia kontentiĝo rapide miene kaj ĉiuaspekte konturiĝis
por ke ne vekiĝu, ĉe mi kaj kunuloj, konscio pri ŝanĝo iu ajn.
Neniam oni min sciigis pri la eksplodiga kaŭzo de tiu balanciĝanta agadmaniero
de la edukantoj, al kiuj mi imputis tiun punon per forrabo de libereco.
Eble senkriteria provo aŭ eksperimento elfiltri la artifikajn vokiĝojn, eble
konflikto inter ili pri mia taŭgeco plurestadi kandidato por la franciskana vivo:
la disciplinomajstro, kiu plilongatempe travivadis inter la fratuliĝontoj, certe
subtenis mian forigindecon ĉar, kiel suspektite, eble li jam traboris mian animon.
“Kaj nun al mi, vaganta ŝancelpense, ŝajnas, ke li surlipigas rideton kiu
50