LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rimarku kaj akcentu gratulajn komplimentojn pro la novaĵoj. La volo atingi la
savan celon ensorbas ĉiujn miajn pasiojn kaj transformiĝas al nepreco de fuĝo,
eĉ al deziro, ke neniu plu alparolu al mi, ke mi evitu krei novajn scivolajn
demandojn, perceptitajn kiel malamikan sieĝon. Vage retuŝas miajn orelojn
bedaŭro de mia patrino, ke mem ne aŭdacis praktiki la postmilitan nigran
merkaton same kiel multaj najbaraj terkultivistoj nun malpli malbonstataj:
“Ni taksiĝas riĉiĝintoj per kaŝmerkatigo de niaj kamparaj produktoj, dum al
ni oni raziis preskaŭ ĉion. Provojn de nigra aŭ kontrabanda merkato de via
frato ĉesigis polico kun monaj perdoj kaj enkarcerigaj minacoj”.
Kun mia patro lastamomente estis akordite, ke mi envagoniĝu, plibone mi
forŝteliru, el la fervoja stacio de la najbara vilaĝo por eviti konatojn kaj komplimentulojn.
Tiel okazas, dum mia animo multklopode provas subpremi signojn
de pliiĝanta nepacienco pro la tempopasa malrapido. En la stacidomo la
malmultaj personoj iom malas al mia espero inkognite forfuĝi ĉar iu konanto de
mia patro volas min gratuli atentigante, senvole, scivolemon de aliaj geuloj.
Mi, kun la animo diseca kaj celfiksa, apenaŭ plusukcesas reagi ridete kaj samtempe
per silento provas digi la afablajn scivolemaĵojn de la pliiĝanta konataro.
Ankaŭ tio bonŝance pasas.
Fine alvenis la trajno forveturigonta min al Verono, de Verono al Milano,
de Milano al la akcelata piemonta urbo, tien albordiĝante je la unua nokthoro.
Enirinte la stacidoman atendejon, mi min lasas fali en benkon kaj kapti de la
dormo, kiun la bruegoj kaj fajfadoj kaj lokomotivaj malpurigaj fumblovaĵoj
kapablas apenaŭ interrompi sed ne malebligi, ĝis la sepa matene. La sepa matena
estas tro frua horo por renkontiĝi kun personoj kun kiuj pritrakti graviĝantajn
problemojn, sed mi malpaciencas.
Lante paŝante tra sinkanta/malsinkanta nebuleto kaj apenaŭ intuiciigante la
vastecon de la ĝardenaj aleoj, mi direktiĝas al la konvento sopirata. Je la unua
pordtintilo venas juna domhelpanto kiu, pli geste ol vorte, indikas benkon sur
kiu sidiĝinte mi atendu la alvenon de la regiona superulo, nun mescelebranta.
Oni metas en miajn manojn tason da kafolakto, kiu trairas mian korpon kun
reviviglanta dolĉeco. La restadĉambro tra larĝa pordo kondukas en dudekmetrojn
longan koridoron, el kiu venas leĝera kaj insista bruo de ŝovadataj balailoj,
akompanata de fajfata facila ario de la popolkanto, tiam vaste aŭdigata,
“la cara zia Evelina” (kara onklino Evelìna), kaj jen la fajfado fariĝas samarie
nedampita mezsoprana virineske simulita voĉo de unu koridora flanko kun
baritona forta respondo de alia flanko, kies adaptitaj vortumoj sonas tiel:
188