LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem prizorgadis enmiksi la ĝustajn dozojn da katolika ortodokseco en mian pliiĝantan ne latentan kontestadon. Preskaŭ interna forto devigis min distingi kredan ortodoksecon disde argumentoj por kontesti, igante min tial ne deĉifrebla ĉe konventanoj. La nekredeblo sidis en tio: ke mi en ĉio tio estis sincera kaj samtempe nekredebla ĉe amikoj kaj malsimpatiantoj. Tamen mi ne aŭdacis spontane eliri el religiula stato. Kial? Eble tiu kontestata vivstilo tiom ennaturiĝis en mi, ke mi ne sukcesis min vidi kia mi alstrebis esti. La sekulariĝo, por mi jam kutima nivele de rezonadoj kaj nivele de rilatoj kun la komunumo eble aŭspicie atendanta tiun solvon, ne trovis okazon aŭ forton aŭ puŝon aŭ altiron sufiĉan. Stranga praktika nedecidemo kontraŭis la stentorecon de la ideo-proklamoj. Mi min vidis pli kontenta kiel kontestulo ol kiel liberiĝinta homo. Milfoje mi desegnis ene de mia menso la liberigan trairon, sed la plurrefojaj rezigno aŭ prokrasto ŝajnis min liberigi el sento de frakasiĝo aŭ de kulpo dum samtempe eventuala nova pasia okupo absorbis energiojn kaj tiklis atenton, kiel partopreni en publikaj manifestacioj ekzemple: ankaŭ tiu ĉi kontribuis vuali la horizonton. Dume necesis plu daŭrigi en la agado. Kie, do, trovi la motiviĝojn, kaj ties fundamentojn, por aspiri, elekti, projekti, agi home? Sed eĉ tiu ĉi demando, iam opiniata esenca, nun duarangas al akcidenca valoro, eĉ seniĝas je senco pro tio ke ĝi mankus je konkreteco aŭ praktikaj rezultoj. Sed la vivelano nun postulas antaŭeniri. Dume eliradis el mi pli kaj pli aŭ, se pli korekte esprimi, obstine formiĝadis en mi reagoj jam taksigantaj mian karakteron kiel tamenan kaj sedeman kaj spiteman ankaŭ kontraŭ si mem en ruza supleco. Ĉikanante ĉion, la fakta motoprincipo difinanta mian konduton fariĝis: “ne tiel aŭ tiel ĉi, sed aliel”. Kiel? La problemo estas alia!”. La nekontento transformiĝis al senklara ribelemo kontraŭ ĉio konventeca kaj sankteca kun grajno da io bohemieca, kvazaŭ turnante la dorson kun defia pozo kontraŭ desdegnita realo, sed la desdegnita realo estis ankaŭ mi mem. La alio alvokata neniam troviĝis. Ekis en mi duboj ke, eble, jam por mi la sola maniero eliri el izoleco estis rilati kontraŭdire. Elstaris kiel nova alstrebo la prestiĝigita devizo: la rajto mastri sian liberon. Sed mi ĝin mastradis sen strategia celo. Iu, malicete kaj kun la sinteno de nekaprica travaganto en la homa animo, pri mi emfazis: li baraktas inter aspiroj al viringracioj kaj volus, ke ni legitimu kaj kuraĝigu lin elreligiuliĝi. Kiom da vero entenus tiu kruda esprimo eble li komplete ne komprenis, sed ĝi trafis la situacion. Funde ankaŭ veris, ke, sed prie mi certiĝis plimalfrue, al mi ne malplaĉus aprobo kaj eĉ kuraĝigo al elklostriĝo. Estis, komplemente, iuj ek- 250
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem pensantaj, ke mi daŭrigas restadi inter ili por detrui la religiulan vivsistemon mem. Por eviti al mi plian absorbon kaj al aliaj asimilon de revoluciaj ideoj, la superuloj aludi konvenecon, eĉ neprecon, ke mi devu ekdispensiĝi, eŭfemismo por forpeliĝi, el la tasko de la instruo ĉe liceanoj, pli kaj pli, laŭ iliaj opinioj, inspirantaj mian konduton (kvazaŭ ilia markoto) aŭ inspirataj de ĝi. Fakte, postnelonge, oni min eksigis el la profesora posteno. Preskaŭ kunlime al tiu averto eksentiĝis tra mi nova psika stato, kiel sentodevo konformigi vivelektojn al la novaj pensoj, kaj aperte mi ekpuŝis por ke superuloj prenu iniciaton de mia eksreligiuliĝo. La lasta pastreca elpaŝo estis tiu kiun mi plenumis babilante apud kapkuseno de nekonata persono baraktanta kun la morto, pri kiu li tamen ne konsciiĝis ĉar sisteme impregnita de esperigaj prognozoj pri sia onta saniĝo. De mi petis tiun sakramentan servon mia laika amiko, multe ĉagreniĝinta pro la religia indiferento de sia amiko mortmalsana, kiu tamen iam ne disdegnis neopozicie ĉeesti prireligiajn prelegojn kaj diskutrondojn. Kiam tiu ĉi min vidis (porokaze mi remetis frokan vestaĵon) li stuporiĝis pro la aŭdaco de la amiko kiu venis lin viziti kun tia ulo. Mi provis babili, sed ne trovis vojon por ŝteliri en lian animon: je miaj aludoj al komuna reveno al la domo de la Patro, li reagis kolerete “ĉar tiuj aludoj taŭgas por mortantoj. Mi ankoraŭ ne bezonas mistikiĝon”. Miaj vortoj, sekve al lia rifuzo, ne riskis patosiĝi, male ili senvestiĝis el pseŭdotono de doloro kaj daŭrigis la konversacion pri aliaj aferoj kvazaŭ nenio mismarŝis sur lin. Ne estis ankoraŭ necesaj, por mi, cerbumigaj fortostreĉoj por vidi en li nur unu vizaĝon, tiun de Kristo suferanta pro ĉiu homa iluzio. Rimorsoplena, eble senkulpa, mi retiriĝis. Kiam, la postan tagon li forpasis sen la lastaj religiaj helpoj; mia rimorso plilaŭtiĝis ĝis mi devis rakonti la okazintaĵon al aliaj pastraj religiuloj, kiuj tamen, surprizite de tia lingvaĵo, min konsolis dirante, ke funde ne temas pri morto ateista ĉar la ekmortonto ne sciis, ke mem estas vivĉesanta. Li plejprobable ribelis kontraŭ sia mortiĝo, ne rifuzis la repaciĝon kun Dio, aŭ li estis nur kristanisto kun duondormanta nostalgio pri persona kontakto kun la ulo Kristo… ”. Estis mia lasta, iom kontraŭdira, publika enmetiĝo en alies konscienca intimo ĉar la superuloj prenis decidon interveni rekte inter miaj sendecidaj zigzagadoj. Fakte la situacio abrupte, sed ne tro, fine supliĝis por mi. Mian ŝanceliĝemon oni ekinterpretis oportunismo aŭ firuzeco, je kiuj la fratularo devas sin liberigi por pluekzisti. Iuj ekmurmuradis, ke mia fino, tio estas ilia liberiĝo je mi, akceliĝas tro malrapide. La superuloj min kunvokis por propono: ĉu vi volas 251
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 255: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?