LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
daj kompenso kaj omaĝo kiuj fariĝis komplicoj por ke mi iru realĝustigi Siciliajn
aferojn, kiel jam priskribite.
Koncerne aŭtojn: mi je tiaĵoj ferrubigis entute nur tri laŭ okjara laboro de
naŭcentmilo da kilometroj, dum miaj samfirmaaj kolegoj kun samnombra kilometraro
je tiaĵoj eluzis almenaŭ ses kaj krome pli luksaj ol la miaj. Kaj tio
estis motivo de ŝercado, plibone de vualita mokado pri mi pro sobreco iluzie
ŝparanta monon reale malŝparanta prestiĝon ĉe klientoj, laŭ ilia rekantado.
La rezultojn oni vidis ĉe la fino kiam pro egallaboro mi ekĝojis pri la akumulitaj
ŝparaĵoj, ili male, regate de impulso paradi pli prosperaj ol vero sian financan
kaj socian pozicion, akumulis ankaŭ premisojn kaj ekzercojn por afekti
pli prospera sian estontan malpli konsistan ekonomian staton. Tion elcerbigante,
mi faras venĝon kontraŭ kolegoj... kiuj, kune kun mi, hodiaŭ, amikece
vojaĝas tra la tempo de la rememorigantaj renkontiĝoj.
Lasta diskuteto, dum la adiaŭa vespermanĝo, sed pli pri opinio ol pri nova
okazo de konflikto. Ankaŭ ĉe ni facilis blasfemoj, foje vorte fantaziaj sed ĉiam
naŭzaj. Por malpli malnobligi tiun konduton oni alkroĉiĝas al neceso sin liberigi
el tensio akumulita pro subitaj misfunkcioj aŭ elreviĝoj aŭ damaĝoj. Pri
liberiĝo el tensio, blasfemo eble funkcias, mi subtenis, sed kio pri la malhonesteco
de la ilo uzata?
Aliaj sin defendis alkroĉiĝante al la ideo, ke funde estas Dio kiu ne forigas,
eĉ kombinas, la suferigajn eventojn: blasfemanto indikas la veran kaŭzon ankaŭ
de la premitecoj ne dependantaj de la homa volo, funde la ribelaj pervoĉaj
ofendoj rekonas la absolutan superregon de Dio, kiun ni kristanoj nesenmotive
konfesas “Patro”.
Kiel ne akordiĝi kun tiuj opinioj? Sed ili forgesas, mi flustris, ke la dia kaŭzeco
naskiĝas el amo, ke Dio kondukas al la savo per, misteraj ja jes, sed savdonaj
vojoj. La akcepto pri Dio far la blasfemanto estas malama kredo je Li; “ni
foje preferus Dion subigitan al niaj deziroj anstataŭ Dion sinjoron de la eventoj
kaj mistere sed ame prizorgantan pri la fina destino de la homo”.
Tra tiuj pensoj ni nin definitive salutis. Nur jam eksterporde mi, jam kvita
kaj senkredita, momente konsciiĝis, kun surprizo pri miaj antaŭaj malatento
kaj indiferento, ke tie mi estas lasanta gravan eron de mia vivo.
La saldiĝantaj kontoj, antaŭe nur nespecife kontrolitaj, plus la spontana
mongratifiko de la firmao, akumuligis al mi neantaŭviditan monsumon per kiu
estis akirata akcia paketo, kiu, laŭ spertula juĝo, neniam suferus minusojn;
male ĝi ĉe bilovaloro rapide duoniĝis agitante mian koron tra altiĝoj kaj faloj;
sed fine mi ne domaĝis la investon.
319