LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
al okupiĝo ĉe industrio, dek franciskanaj pastroj engaĝiĝis misie prediki al la
popolo en preĝejoj, kie oni estis invitita viziti por aŭskulti iliajn meditaĵojn.
Tasko de la klerikoj, nepovantaj laŭ la kanona leĝo prediki aŭ konfespreni aŭ
mescelebri, konsistis el la vizito al familioj aŭ grupoj da familioj por dialogi
kun ili por ke ni konu iliajn malfacilaĵojn rilate la kredon kaj provu pliriĉiĝi, per
la praktiko, je konvinkigaj respondoj. La strukturo de la dialogoj, laŭ la planintencoj,
devis eksciti la intervenon de la fideluloj por ke ili rakontu pri sia
kredago kaj kion ili atendas kaj ricevas de kristanismo, aŭ kiel ili interpretas
la ekleziajn pastoralajn agojn.
La kontakto kun homoj, post duonĝenaj komenciĝoj, tiom min kontentigis,
ke refreŝiĝis kaj pufiĝis, en mia volo, la flanko inkliniĝanta al la religiula vokiĝo
kaj akceptado de la evangeliaj konsiloj. Ion da kunpuŝiĝo kun la realo mi
trovis kiam mi komparis la demandojn de la vizititoj kaj la temojn kaj pritraktmanieron
de la enpreĝejaj predikantoj: mi kredis malkovri en tiuj ĉi ion
refluan, ion eksterproblemajn. En postaj grupaj rondtable koordinaj raportoj
kun la samaj predikantoj mi provis ekspliki tion resumante jene: jam ankaŭ
popolanoj havas ekan novan kritikan emon rilate la instruojn ricevitajn de la
predikoj: fidelulflanko nur aspekte amas emfazaĵojn aŭ baŭmaĵojn je kiuj ofte
nutriĝas la ordinaraj predikoj, dum iuj hagiografiaĵoj indulgas al anedoktaroj
ne pruvitaj aŭ malpli probablaj laŭ la onia sento: tiuj ĉi similas la mezepokajn
exemplaria (ekzemplària = kolektaĵoj de ekzemplaj edifaĵoj, tro sendenpende
de ilia historia okazinteco). Prediko pli ol movi la animojn devus plialtniveligi,
en tiu epoko de distraĵoj kaj misinformoj, lajn pri la konsisto de la fundamentoj
de kristanismo.
“Kelkfoje, mi kuraĝis balbute difini, predikanto aspektas kiel figuro de sur
afiŝo aŭ kiel heroo de antikvaj tempoj”. Kaj alia kleriko aldonis: “Foje ŝajnas,
ke, povra kaj en argumentoj kaj en argumentado, la prediko ĵongletas per
krietoj kaj teatraj gestoj. Ili impresas apenaŭ rudimente, preskaŭ kriple. Mi
antaŭvidas, ke inter la kaŭzoj de malĉeestemo al predikoj, ĉi tio pli kaj pli influos”.
Sentencoj sennuancaj kaj iom arogantecaj kiuj tamen ne ŝokis la predikantojn
jam, eble, pli mirigitaj ol ŝokitaj pro nearda popola partopreno.
Repreninte mian, sendube aplombecan, analizon, mi finis per jena konkludo:
“Foje la predikantoj preparas, senvole certe, la vojojn al la duboj pri la
kredo, ĉar personoj etendas, per instinkta logiko, la nekredeblecon de viaj rakontaĵoj
al la kredo mem. La dubo restas kaŝita por misevolui kaj strasige reaperi
en oportuna tempo”.
Miaj observoj obtenis konsenton, almenaŭ ŝajnan, sed mi ne vidis, en tiuj
204