LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
mieno, ke ni jam havas, laŭ la ŝtata dungoficejo, la patron gajnantan: do tiu
porsenlaborula subvencio estu destinita por alia plibezona familio. Ni estis
remetantaj, ke ni ne jam ricevis monon el Germanujo, kiam alproksimiĝas al
ni manĝaĵvendisto, kiu konvinkige kaj milde invitas nin al sia nutraĵvendejo
por, kredite, nin plenplenigi je pagotaj nutraĵoj. Li nin invitas per tiu komplezo
kiu lasas nin ĝojgapantaj. Ni notas ankaŭ alian nutraĵvendiston apude, supozinde
kun la samaj vortoj, nun apenaŭ retenataj en la buŝo. Ambaŭ, iam de miaj gepatroj
petitaj, delikate sed decide rifuzis ŝulde vendi al tiaj ŝuldiĝantoj pro tio
ke mia patro ne povis garantii senriskan ŝuldpagon. Ne mi nek mia patrino ĉikanas
multe pri tiu naŭza memoraĵo, ni fine sentime hastas eniri tiun debitejon
kie ni furore, en donacitan vimenkorbon, akumulis senrimorse kaj senŝpare
diverspecajn nutraĵojn kvazaŭ revenintoj el la fama riĉiga Ameriko. Revenvoje
ni, gaje pezigitaj de grandaj aĉetsakoj, estis gapataj kaj gratuligataj de
konatoj kaj najbaroj, inter kiuj nia patrina avino kiu jam multfoje transsaltis la
manĝon pro nia infana malsata voremo. “Venu ĉe nin, venu ĉe nin!”, plenĝoje
ni kriadis al ŝi. Al ŝi, ja, sed ankaŭ, inter miaj sentoj ankoraŭ nesufiĉe
humanecigitaj de la antaŭaj spertoj, por ke envie vidu la najbaruloj!
Kiom ni manĝis tiun vesperon kaj kiom ridis miaj gefratoj! En tiuj tagoj
nutraĵoj ŝuŝis el tabloj, el kredencoj, el sidiloj kaj la memoro pri la antaŭa
malsato fariĝis stimulo de plia manĝado. Tagmanĝajn restaĵojn ni lanĉis forĉirkaŭen
kaj en la liliputajn kokinejojn de najbaroj, ĉar niaj kokinoj jam longe
ripozis aliloke venditaj antaŭ ol morti pro malsato. Kaj mia frato feliĉe, kaj
iom senmezure, ekdonacis al siaj ludkunuloj
Kial mia patro tiel facile povis ellandiĝi al Germanujo? Li jam elombrigis
etan eventon de li protagoniste vivitan jarojn antaŭe, ĉe Littorio apudmara
sude de Romo, hodiaŭ: Latina), kie la faŝista registaro estis senakviganta marĉon
kun granda okupiĝo de laboristoj. Ankaŭ mia patro alkuris esperante trovi entreprenon
bezonantan je laboristo, sed lia serĉado restis senefika. Li estis jam
sur rehejmeniĝonta piedo kiam, ensteliĝante en laboristan delegitaron, aventuriĝis
en la lokan “Domon de l’ fasko”, nome loka sidejo de la faŝista partio,
kien subite eniris la kondukanto (itale Duĉe, oficiala ekzaltiga kromnomo de
Benito Mussolini fondinto de faŝismo kaj registarĉefo). Mia patro aŭdacis, en la
eta salono, levi voĉon por peti ion. La Duĉo, ignorante la ordocelan servon,
alproksimiĝis al mia patro informiĝante pri lia familio, kiomaj gefiloj, kia regiono...
fine kun unu mano tuŝis lian ŝultron kaj kun la alia enmanigis en tiun
de mia patro unu colombina/n (kolombina = popoleca esprimo por indiki la
kvinliran moneron, proksimume la laboristan tagpagon). Kaj la postan tagon
5