LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
La penso, tamen, pri la filino igis malkvieta ankaŭ la planadon, studan
kaj spiritan, al la pilgrima vojaĝo.
Ĉe la kvara jaro de mia pensiula stato, kaj nun ankaŭ la dua de Albina, estis
decidite prepariĝi spirite kaj kulture al la vizito al la Sanktaj Kristanaj Lokoj
de Palestino, pri kiuj ni delonge jam interparolis kun amikoj, al kiuj mi rakontadis
miajn spertojn kiel akompananto de pilgrimuloj. Dekkvino da tagoj,
antaŭe grupe, poste sole. Ĉiodirante, unuatempe oni deziris, ke la turisme religiaj
pilgrimantoj estu tri, inkluzivante Elviran, jam universitatan kaj jam fianĉiniĝintan;
sed atakoj de kapdoloro, plioftiĝantaj malgraŭ kuraciloj kaj kuracistoj,
konsilis restigi ŝin dome.
Ducent pilgrimantoj forveturis el la Torina aviadilhaveno. Post trihora
flugo oni alglitis, sur la alteriĝa kurejo, tiom senskue, ke mi tion perceptis nur
kiam tondris la aplaŭdaj manbatoj al la aviadisto de la israela boingo pro ĝuste
tia manovro. “Evidentas, ke temas pri veterano de la aviadilaj skipoj kiuj el
alto per milimetre precizaj bombantaj plonĝoj blokis la arabajn tankkolonojn
en la dezerta sablo dum la sestaga milito aŭ tiu de Yom Kippur”, kontentiĝe
estis komentate. Tel-Avivo estis jam mergita en nokto, kiam ni trafis la vojon
al Jesusalemo por gastiĝi en hotelo de palestinaj araboj islamfervoraj.
Ĉu vere tia la urbo tre sankta al la tri unudiaj religioj? Se juĝi el miaj emocioj,
min ekscitis nenio; sed tio ne min mirigis ĉar delonge miaj emocioj postvenas,
se okazas, plurajn konstatojn kaj analizojn kaj rezonadojn, limiĝantajn,
se ne kun skeptikeco laŭ mia edzino, kun antaŭjuĝa malfido pri la tro evidentaj
fremdaj aspektoj de la faktoj. Mia racionalismemo min igis tendence malvarma,
eble por tio ke en kristanismo eniras la kategorion “sacrum” (sanktaĵo) nur
tio pri kio decidas la homo, kaj “sanctus” (sanktulo) la libervola adhero al
la dia volo.
Post kelke da tagoj, kiam oni alkutimiĝas al emocioj kiujn nur kristano je
konvinkaj fido kaj kulturo povas kompreni, ni jam ekkapablis eniri en la misteran
kaj nigran vidon de konstato, ke Palestino plenŝutita je monumentoj kaj
memoraĵoj pri Jesuo Kristo, sed ĉirkaŭ ili mankas preskaŭ komplete loĝantaj
kristanoj.
Tio povus influi la fidon mem de tiu kiu ne enkalkulas en siaj konsideroj la
humilecon kaj kruchumiliĝon de Kristo: la lando, la tero duarangas en lia penso
orientita al la Patro kaj al la libervolaj homaj konsentiĝo kaj religiiĝo; kaj
ke tio devas inspiri la sintenon de kristanoj rilate la lokojn famigitajn per la tera
vivo de Kristo kaj malpli suferi je ŝercoj de la historio.
Krom la ŝvebantaj memoraĵoj pri Kristo kaj devotecaj vizitoj kaj procesioj,
382