LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ra, konservis en sia animfundo angulon tra kiu travidiĝas io pesimisma. La filino
komencis, eĉ je nivelo de vortoj, diri, ke por ŝi ne restas estonto. Eĉ respondante
mildriproĉe, aŭ per esperigcele atente pensitaj argumentoj, familianoj
kapablas kvietigi laŭlongatempe ŝiajn juĝojn pri si. Ektrafis samtempe ankaŭ
la normaleca tono per kiu ŝi esprimis tiujn antaŭviditaĵojn pri si; eĉ kun
siaj geamikoj Elvira ekuzis la saman tonon kun aspekte senemociaj vortoj.
Kiel abrupta ekzekutiĝo de ĉio patra, elstare eksaltis el jena ŝia ne antaŭvidita
ensalto:
“Paĉjo, paĉjo!, aspekte serenmiene sed eble senespere alvokante savon, mi
devas adiaŭi senrevene”.
Kial mi ne antaŭvidis kaj ne hakis aŭ bridis la eknaskiĝon de tiuj vortoj?
“Adiaŭi muzikludadon, eble; aŭ rezigni la mondrondiron, certe…", hastis
komenti mi.
Dume, fulme el profundaj miaj homaj kaŝejoj ekeltiriĝis klara kaj terura penso ĉesojle
kuŝanta: ĉu al mi estos altrudite vidi ŝian morton? Kaj tiel la rondiranta timo
korelŝire atingis konkretecon de eskpliciteco kaj, kvankam en sekretaj memdialogoj,
eĉ pervorte!
Apenaŭa aludo al tiu maviĝo kontraŭreagigis Albinan kvazaŭ la vortoj kreu la
eventon!
Fine la duboj ne plu rajtis ekzisti: la centa specifa sanganalizo, kun apendicaj
DNA-ekzamenoj, rivelis la originon de ĉio: leŭkemio mjeloblastika en kombino
kun la sindromo de Sjogren atakanta la imunan sistemon survoje al evidenta
lupuso, sur kiu eksperimentitaj kuracoj konkludiĝis ĝis nun senefike!
De nun la ondo de miaj tristoj iĝis tajdo martelanta ĉiusekunde. Senspiriga,
post turmenta pertrajna vojaĝo, reekzameno ĉe la Liona ĉiumalsana kuracejo,
el kiu enfuneliĝis en la gepatran nekredemon la sama diagnozo. La kuracistaj
klopodoj allasantaj ion da espero luktis kun ilia kontraŭa deklarita sperto kiu
tratranĉis la esperigan dubon mem.
Nun el la tasko de la konsolo mi enfuneliĝas en sorton akompani al morto,
al paŝoŝtela morto, mian solfilinon. Kaj la enormaĵo enirigis ĉion, jam ne plu
laŭintervale, en la ombron de tristeco, en kiu oni mense vagas serĉante kion
aŭ ĉe kio pledi aŭ kontraŭ reagi!
Nun konstantaj emocioj ekscititaj de literaturaĵoj kaj vivrakontaĵoj aktualas
pri mi kaj ene de mi. Se la patra amo pretas por ĉio kaj por donadi ĉion posedatan
kaj alfronti mizeron, eĉ pretas por oferi sian vivon, eĉ tia amo impertinente
sin montras senutila! Same kiel besto kiu el prizoniga kaĝo vidas buĉi
sian idaron, mi freneze turniĝadas al mi mem hantata de, ne eĉ laŭmomente ĉe-
398