LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
tivoj: junaj viroj, se plu loĝus najbare, en rifuĝejoj riskus enklikiĝi kaj armeaniĝi
favore al Rsi (Repubblica sociale italiana), alnomata popole Respubliketo
de Salò (Salò = urbeto kie ministerias la registaro de Mussolini) por batali
kontraŭ la kontraŭuloj de la faŝistoj, jam batalantaj, oni certigis, sur montoj aŭ
rifuĝintaj tramakisen, kaj pri ili vere ne mankis voĉoj pri militaĵoj kun mor -
tigitoj: ĉio de mi sentata pli aventure ol riske.
Ofertiĝis apartaj okazoj en kiuj virino al ni pasis apude en ĉarmaj formoj
aŭ ŝi riveliĝis fascine. Ne mankis nuptocelebroj en la konventa preĝejo dum
kiuj gratuli la novgeedzojn estis plezuriĝa komplezo permesita ĝis maltimo
esprimi juĝojn eĉ pri la graciaĵoj plej evidentaj de la junedziniĝinta. Certe en
tiuj momentoj aranĝiĝis, kvazaŭ mem, ekalĝustiĝoj de la rilatoj inter siaj inklinoj
kaj la forto de la vokiĝa idealo. Ĉi rilate rakontendas neforgesebla, por
mi, renversiĝa psika remiksaĵo, longe resononta inter miaj repuŝendaĵoj: temas
pri tiuj sentoj/inklinoj ĝuste okazigitaj de geedziĝo ĉisube priskribata.
Dum geedziĝo, celebrata en la preĝejo, mi deĵoris en la sakristio: nu, mi
perceptis, ke min ronĝetis envio al la fratuloj deĵorantaj ĉe la altaro, povantaj
tial perdi nenion de la ĉarmaĵoj de la junedzino. Kiam la novgeedzoj volis
renkonti la aliajn deĵorintajn fratulojn en la gastosalono, mi povis sed ne volis
manki kaj mi estis rekompensita ĉar la novedzino kisis ĉiujn: estis la unua virina
kiso, krom se oni kalkulu tiujn, ege malsamspecaj, de la patrino aŭ de la
fratinoj aŭ de la avino. Ĝi resonis nemallonge en mia animo malgraŭ ke ĝi elmetis
nur la saporon kiun al ĝi levis mia fantazio. Subsube, eĉ se dummomente,
mi sentis ĝin kiel fendon tra kiu rekompreni kaj reinterpreti la geedzajn tenerecojn,
mondon ne ankoraŭ definitive flankenmetitan de mi, sed foje libervole
de mi ignoritan pro nemalfascina invito, neniam tute eksplicite rifuzita, sekvi
la evangeliajn konsilojn de la tri votoj.
Pro tio ĝuste la majstro invitadis koni la vivon sen enkaptiĝi, tamen, tra ĝi.
Ĉu tio eblas? Eblas, sed neniu ordenpromesonto estas devigata ne enkaptiĝi.
Mia arbitreco min lasis flosanta de unu elekto al ĝia kontraŭa.
Volonte mi konversaciis kun virinoj, sed preskaŭ ĉiufoje mi devis poste
min ekzameni fronte al jenaj similaj trudiĝantaj, foje akuzaj, insistaj kaj bolantaj
enŝteliĝoj: Ĉu mi retroiras aŭ antaŭeniras? Jen la problemo: ĉu akcepti
aŭ kontraŭstari la ekinklinojn al la vokiĝo? ĉu plifortikigi vokiĝon aŭ sin allasi
tuj al la ama-edza perspektivo? El tiuj demandoj foje mi elflosiĝis iom sinĝena
kaj nervoza. Samtempe min mirigis, ke miaj kamaradoj, vivante en samaj cirkonstancoj,
montradas neniun malkvieton kvazaŭ la du kondiĉoj, ĉastecvoto
kaj ekŝpruciĝoj je virina fascino, senperceptiĝe emus surmetiĝi kaj senĝeniĝe
70