LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
de mi informon ĉu miaj genepoj jam geedziĝis. Ne tuj mi komprenis la aludon
al mia ne juna aĝo; tion fine kompreninte kaj hastante informi, ke mi havas
nur unu filinon “ĵus naskiĝintan” kaj memorante noveleton antaŭ du tagoj legitan,
tiun ĉi ekrakontis kaj, konstantinte ilian atenton, transformis la porinfanan
noveleton en mian spertiĝon. “Ja, se paroli pri filino, miaj manoj ankoraŭ ĝojas
pri la feliĉa iama sukceso de la kutima operacio ĉe ŝia nazo. Por tion fari mi min
ekzercis laŭ plurtagoj sur grandaj molaj fromaĝpecoj.
“Diru, kian operacion vi faris kaj kial enŝteliĝis fromaĝo en tia afero?”.
“Al! Do vi ne scias, ke la patro devas antaŭe sin ekzerci kun tranĉileto sur
molaj senvivaj korpoj por ne mutili aŭ kontaĝi per siaj malsanigaj mikroboj al
la infano?! Mi ekzerce multfoje fosis per tranĉilo en fromaĝo por tuŝosente alpreni
la taŭgan direkton kun la ĝusta puŝo kaj por atingi la nedamaĝan profundecon
favorantan la spiron de la infano…”.
“Por kion fari? Por kion fari, por kion fari? Ĉu vi estas kirurgo?…”
“Ah! Vi ankoraŭ ne scias, ke kiam infano naskiĝas ĝi tuj bezonas spiri veran
aeron! Per la pulmoj. La buŝo spontane adaptiĝas al tiu nova kaj necesa
funkcio, sed la nazo devas esti tru-pridonacita verke de la gepatroj. Ĉu vi
neniam vidis…?”.
Ne kredeble! La antaŭadoleskantoj, kaj eĉ kelkaj el la adoleskantoj, sin
manifestis serioze scivolemaj. “Unu el la gepatroj, mi ne malfruis aldoni, tiukaze
mi, jam lertiĝinta sur la fromaĝo, delikate enprofundigas la tranĉileton dufoje
en la nazeton de la infano kreante tial la du truetojn, tra kiuj la ĵusnaskiĝinto
ekspiras kaj sin provizas je aero por elmeti la unuajn kriojn”. Dume miaj
manoj konsentige moviĝas por imite ripeti tian sukcesan operacion!.
Ne kredeble! Miaj diversaĝaj lernantoj tiom alsorĉis al mi, ke nur post horoj
malkovris la ŝercan envulteton, eble ĉar multaj estis solfiloj kaj ĉar ili estis
atingantaj la aĝan staton kiu mismemoras kaj neglektas, kaj ne plu observas, la
infanan vivon. Fine iliaj hezitoj fariĝis gratulantaj komentoj kaj eksimpatio
al mi dum la novelo svarmis laŭ la lernantaro.
La prudento kaj sperto sugestis, ke la mastranto de la konversacio ĉiukaze
estu mi…
“Ĉu vi provu prepari instruajn promenadojn ĉiusemajne, tio estas instruadon
kaj lernigadon per nova facila senpena metodo?”. Mi ĵetis hazarde por
tratranĉi celatan rezulton.
Ŝanĝante paroladtemon kaj montrante, ke mi estas je dispono de kiu ajn
spite duondiraĵojn de kiu ajn, kaj interalie proponante ion lernecan alloge
323