LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
La lasta aventuro de Donĵuano
El bedaŭro, el rimorso, el sento de kulpo kaj el similaĵoj, al la kristana pento
“Spertinte ĉiujn plezurojn el la vivo kaj orgojle suĉinte ĉiujn aplaŭdojn de
la publika opinio, same kiel tiun konsideriĝi la ĉampiono kaj simbolo de la libera,
pli precize liberecana, penso, nun antaŭ la nenio en kiun estas lin forpelanta
la morto-proksimiĝo, Donĵuano repripensas la aferon kaj forveturas al la Jubileaj
Lokoj de la milnaŭcenkvindekjaro. Kaj provas malfermi al Dio kaj
manifesti al la homoj sian koron ensorbitan en la morala sinpuriĝo; kaj miras,
ke li longatempe povis sin pensi senbezona je pento kaj pardoniĝo.
“Trajno, aviadilo, taksio kaj multege da pensoj. Herolde pensoj. Li perceptas,
ke li mem nun sopiras al la iama kredo por ke Dio pluekzistu kaj, ke estu
vere, ke li mem estas amata de Li. Aferoj tro belaj kaj iam tro tretitaj de li. Tia
deziro, kompreneble, kuntrenas siajn sekvojn, same kiel iun eknaŭzon pri propra
pasinta vivkonduto, tiom ŝatata sed senfrukta kaj senvalora, kaj bedaŭron
ne povi plimultigi la malgrandajn okaze plenumitajn moralagadojn iam taksitajn
subnivelaj. Tamen unu fojon pluan li provas pravigi sian iaman konduton
per ekskuzoj kulpigante eksterajn cirkonstancojn: Se ne estintus tiel, se estintus
tiel ĉi, se eventoj ne komplotintus... Sed li eksuspektas, ke tio ne solvas la
problemon de bezono de konscienca repaciĝo kun Dio kaj ne kontentigas liajn
novajn psikajn kaj spiritajn bezonojn kaj perdigas tempon. Tempo ne revenas
per bedaŭriĝo aŭ malbedaŭriĝo!
“Forlasinte tiun senkulpigan vojon, li nun preferas enprofundiĝi en naŭzon
pro sia pasinto bedaŭrinde fama, aspekte, kaj laŭdata kaj fetiĉigata kaj imitata
ĉe homarparto. La kolero invadas lin kaj samokaze ia reteniĝemo perceptata
kiel neeblo esti akceptata ĉe Dio: kaj se ne eblas, kvazaŭ suĉite en definitivan
forĵetindecon, akceptiĝi ĉe Dio, konvenas pluiri laŭ la naŭza pasinto. Sed li
samtempe ekkonscias, ke tiu rimorssento similas al provo sufokiĝi en la kulpo,
al konscio de neriparebleco de la kulpo kvazaŭ el ĝi ne estus elaĉeto: tial
li intuicias, ke per tiu sento li ne akordiĝas kun Dio, kiu estas apenaŭ ekster li
kaj jam atendanta eniri en lin.
“Superinte bonŝance tiun mornan naŭzon kaj spiton pri si, Donĵuano sin lasas
okupi de nova sento, sento de kulpo, ia speca psikofizika ĝeno originanta
el konscienco esti transgresinta la normojn de la saviga grupo, al kiu li devintus
senti sin ligita. Kia la rolo de Dio en tiu sento de kulpo? Ĉu ĝi vere atingigas
la kristanan penton? Kvankam tenajle kaptita de tiu tabuo en kiu ne aperas
la dia vizaĝo, lin flugtuŝas diverssplita pentosento kojnanta kaj superanta kaj
malaperiganta ĉiujn aliajn sentojn, li konsciiĝas ke mem estas baraktiganta Dion
177