LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rampis tiutempe en mian animon, kiu antaŭe kredis vivi en mondo de amikoj
simpatiantaj al li, sed abrupte malkovris la mondon al li malamika. La novan
spiritan situacion portretu jena epizodo, nur aspekte noveleca ĉar ĝi vere profunde
kaj eble por ĉiam gravuris miajn psikon kaj pensmanieron.
Oni konvinkis min, ke gardanĝelo apudas min seninterrompe, min defendante
kaj ame prizorgante. Mi estis sepjaraĝa kaj krome vivadis sub la influo
de la tia instruo: nokta mallumo ne timigis min pli ol taga lumo, mi brave paŝadis
kaj kun amikoj kurludadis apude de tombejo eĉ se mi certis, ke la mortintoj
de tempo al tempo eliras el la ĉerko kiam ili vidas preterpasanton, por
almozi pri propeta preĝo, kiun mi senlace pretis anticipe koncedi. Oni parolis
pri sorĉistinoj, sed mi ankaŭ kontraŭ ties sombraĵoj estis protektita. Sed iutage
tiu konvinko pri protektanta anĝelo preskaŭ abrupte ĉesis igi min nevundebla
kaj neterurebla.
Ekneĝetis je la oka de tiu decembra mateno, dum mia patro kun najbaraj
vilaĝanoj elporkejigis nigran centsepdekkilograman porketon nazligitan por
ĝin mortigi kaj igi salamoj. Ĝiaj gruntaĉoj diskonigas la novaĵon kaj kurigas la
najbarojn, dum multobligas la irorevenojn de virinoj portantaj potojn plenajn je
varmega akvo kun aromaĵoj, dum infanoj trakorte diskuras en freneza ekscitiĝo.
La ĵus martirigita porketo peze kuŝas sur granda subĉiela tablo dum festaj
voĉoj nuligas en la memoro ĝiajn kriegojn, senesperajn kaj korŝirajn. Virinoj
kuiras sangbuletojn ilin donacantaj al ĉiuj infanoj: je ili mi multe voras rajtigita
de mia sento de proprietulo de la nun silentigita porko. Meze de festobruo,
laŭtvoĉo de viro, de la viro kiun mi ĉiam pritaksis serioza kaj influhava ĉar saĝa,
la plej saĝa el la najbaroj, pli saĝa ol mia nesuperebla patro, grimacas:
“Jen mi ĵus vidis la porkan animon foriranta. Certe ĝi nun loĝos ĉi najbare serĉante
venĝon, abruptan kaj sangan venĝon! Ĝi lasos la lokon nur post la venĝo!
Infanetoj, defendu vin nun kaj post la faŭka vorado!... Hum!”; kaj ekmanĝis
montrante per ŝirmaj gestoj ke mem jam estas atakata de nevidebla sturmanto,
kiun mi tamen kredis travideti !
Tiuj vortoj gravuriĝis en mia animo. Mi tuj apudiĝis al la plej proksima
ulo, kvazaŭ por min protekti kontraŭ tiu venĝoaspira animo. Kiam oni denove
entabligis porketajn sangokaĉajn buletojn kun rostitaj viandpecetoj, kiujn mi
antaŭe tre senpacience atendis pro ilia fabelgranda franditeco kaj jam ekgustumis
ĉerpante el la manoj de la kuiristino, mi ŝajnigis ilin akcepti sed kaŝe metis
ilin sur la tablon inter la pladoj kaj panoj aŭ ilin enpoŝigis por poste forĵeti:
estis certe nekonscia provo montri al tiu porka animo miajn senkulpecon
kaj pardonpeton. Miaj timoj tamen fariĝis intensaj kaj pli kaŝitaj en mia men-
27