LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
problemo.
Mi ne aŭdis tiun matenon de oktobro 1949 la senkompateman sonorilan tintadon
ĉar ekzakte tiun momenton mi aspekte sencele jam marŝadis, portante
laŭokazan valizeton kun miaj personaj posedaĵoj, akompanata de la frato ekonomo
kiu aĉetis fervojbileton por mi, donis poŝmonon laŭinstrue, sed aldonante
ion da tio meminiciate, el la kajo, alidirekte la okulojn, min ĝise mangestis
kaj sin dehakis el la ĝeniĝoj de malamata farendaĵo, kaŝitaj sub troigita
elkoreco. La trajno moviĝis dum mi en la koridoro gapadis en la vakuo senresponde
al la respektaj kaj riverencaj salutoj al la religia vesto plu kovranta mian
korpon.
Mi sidiĝis apud interbabilantaj personoj al kiuj mi allasis silenton ŝirmatan
per pensoj sendirektaj, konturante eksteren eble nur duran mienon en sinteno
tro rigida por simili al tiu de fratulo preĝanta; mia froko ŝajnis al mi dummomente
io nenatura, dummomente altvalora rebrilo, ĝi fantazie kaj dezire saltetadis
el miaj ŝultroj al la surplanka tretado kaj inverse. Min liberigis el tiaj
imagaĵoj kaj raciumaĵoj la haladza fumo de cigarstumpo (tiam, en trajnoj, ankoraŭ
ne estis malpermesite fumi) kiun min samkupeane fruntanta dika sinjoro,
de mi apenaŭ rigardata el okulangulo, senpudore pasadis el la lipoj al
la fingroj kaj inverse dum de tempo al tempo transigadis siajn krurojn sur la
spacojn de la miaj, min fine devigante, kaj tial samtempe min forigante el la
okuloj de apuduloj kaj el ties babilado pri tro ŝablonaj negravaĵoj, eliri al la
koridoron, de kie bonŝance trafenestre travideblis laŭstrate la seninteresvekaj
palaj figuroj, arbaj kaj homaj. Ho, ke la trajno paŭziĝu kaj lasu al mi la tempon
por kompreni kaj decidi! Ŝajnas, ke ĝuste la trajnrapido malebligas
solvan koncentriĝon!
Kiam la trajno haltis en la venecia stacidomo, sub brila suno flirtanta el
duonvitraj fenestroj de la surkajaj altaj tegmentoj, kelkiu informis siajn kunveturantojn,
ke jam sonoras la dekunua. Je defio al ĉio, aŭ eble por momente
min distri el angoro, surakviĝis el miaj sensacoj, dum haltis la laguna vaporŝipo,
ke la sunlumo estas bela kaj bele faltiganta kaj senfaltiganta la akvojn sur kies
krispigaj ondoj, sian formon briligante, speguliĝas la bordaj palacoj. Pluenirinte,
la vaporŝipo flagigis novajn vidaĵajn allogaĵojn aperantajn post kanalanguloj
kaj trans pontoj kaj pontetoj dum daŭris tiu impreso de beleco kaj de
plenpulma ŝaŭmado, eĉ ĝi obliĝis laŭ la kanaloj trafluantaj la Venecian koron,
nome la kruckanalo inter Canal Grande (Granda Kanalo) kaj Baseno de
Sankta Marko kaj antaŭ la fasado de la baziliko de Sankta Marko kun la transkanala
frontranda Sankta Ĝiorĝio Majora: ĉio tio min elmemigis kaj tenis en, se
180