LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
fratino. Sonoris la pordsonorilo: la tintado vekis ĉe la pastra memoro pluan
decidan ordonon: vi neniam prezentiĝos ĉe la pordo! La bronzeto ne tintas
por vi”.
Ni estus estintaj solaj morgaŭ, estonte la pastro eksterdome pro instrutasko
kaj la du kvestanoj forpermesontaj. Fakte la sekvan matenon la du fratuloj
anticipis la forveturon je la tria pro alia tasko inter la montetoj orienten, landlime
inter Italujo kaj Slovenujo, eble, ni opiniis, por informi kaj informiĝi
pri la zonoj kien kaŝe koncentriĝas partizanoj.
La unua kaj unika kontakto komunikiganta kun la ekstera mondo, ni amuze
komentos rakontante la tuton, estis nur iuj susurantaj grimpplantaj folioj
sekiĝintaj inter fendaĵoj de la lignaj koneksaĵoj de la ŝutroj.
Ni plonĝis tuj en studadon, laŭ la sekvaj kriterioj: antaŭe ni studos la jaran
programitan matematikon kaj geometrion en kiui ni kredis nin pli kapablaj je
meminstruiĝo, poste ni alfrontos la literaturecajn objektojn kiel historion kaj
apologetikon kaj filozofion. Sendistre kaj izolite, ni havis oportunon kaj energiojn
nealie elspezitajn. Nur vespere kaj antaŭnoktiĝe ni plenumis niajn devotecajn
taskojn kaj la aŭskultadon de la aliancaj radielsendoj. Poste, foje, kune
kun la pastro, ni provis kunfliki la nestabile konfliktantajn informojn el la radielsendoj.
Tielaj niaj okupoj laŭ proponoj. La vintraj tagoj treege ŝrumpis,
sed la noktaj horoj, superante nian dormobezonon, artifike antaŭenmotoris siatempe
la tempofluon moviĝantan tra nia kreemo de spritaj komentoj kaj, foje,
de versoj legotaj poste al la vasta... domloĝantaro!
Post kvin tagoj, posttagmeze, la pastro invitis nin descendi en la korton,
(kion ni jam faris plurfoje por vidi elĉielan lumon kaj por aŭdi kaj pli komprene
aŭskulti elstratajn homajn voĉojn) kie, kvazaŭ malkovrante niajn malbonstatajn
eksteraĵojn nur en tiu momento, decide dekretis:
“Viaj redundaj haroj ne plu aspektas fratulece. Oportunas, ke morgaŭ via
kapo tonsuriĝu larĝe kaj evidentiĝe. Estas malpli kredeble, ke iu sin masku per
trenaĵo de siaj kapharoj!”.
“Ni certis, ke sentonsura hartondo faciligas la kamufladon de nia identeco”.
“Ke vi estas konventuloj oni vidas for unu kilometron. Enfratuliĝu do komplete.
Kaze de rastado kun interveno de germanoj aŭ faŝistoj aŭ kozakoj, tonsuro
okultira sed distordanta la naturan ornamon de kaphararo igas malpli
suspektebla la kamufladon”.
“Sed ni ne havas aparaton...”.
“Tio minoras: tondiloj, tondiletoj, razilo...”. Kaj montris el ili sortimenton
sufiĉan por kazerno, restaĵon kaj memoraĵon de la antaŭa monda milito in-
115