LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ordonoj sen logika kohero, nediskutendaj sed farendaj. Pri tiu sistemo novicojn
singardigadis novicoj de la antaŭaj kovitaroj. Plurfoje dum la amuzigaj
rakontadoj oni antaŭavertis pri la abrupteco kaj malfrua konsciiĝo pri la okazantaĵo,
kaj helpis pesi la strangecon kaj senĥekon de tiuj ekzercoj, kiel ekzemple
disetendi lavitajn tukojn sub neĝanta ĉielo, rebalai longan koridoron nur
pro tio ke harfende gvatanta okulo malkovris suspektan segaĵspuron, dormi
apertfenestre dum subĉielo frostiĝas ktp. Ĉar cedo al emo sugesti plibonigaĵojn
kaj korektaĵojn laŭ la ordonanto rompus la obeon blindan kiel kadavron,
ĝuste tiun emon kunigitan al la vola kapablo ĝin regi kaj forigi edukantoj mezuris
kaj pritaksis.
Rilate tion oni ne rezignas edife substreki, ke en “I Fioretti di San Francesco”
(La Floretoj de Sankta Francisko, itala literatura klasikaĵo de la tujposta
epoko de la sanktulo, nome XIII-XIV jj.), oni rakontas, ke iu noviciĝanta aspiranto
estis ordonita planti brasikojn renversitaj, t. e. kun la radikoj al la aero;
antaŭ la miro kaj hezito kun ekobĵetoj de la juna aspiranto, Sankta Francisko
komprenintus, ke tiu ĉi ne vokiĝe alvokatas al vivo de religiula obeo. Domaĝe
ke Sankta Francisko neniam legis “La Floretojn”. koncernantajn siajn edukadmetodon
kaj implicitan pedagogion! Tial li ne povis revizii distordojn pri
sia verko: fakte, “subgrunde”, oni inter ni diradis, ke la floreta artisma valoro
ne ĉiam koincidas kun psika aŭ historia vero.
Kaj alvenis ankaŭ mia vico. La nekomprenon pri la eventa subiteco helpis
la iom naiva kaj sekreta fieriĝo pri la nova ambiciita sed neesperita tasko ĵus
konfidita: gardi kaj teni enordaj kaj senpolvaj ktp la freskojn kaj stiligitajn
portretojn kaj skulptaĵojn ornamantajn la koridorajn murojn kaj foje kun spuroj
de polvo pro, almenaŭ ŝajna, nezorgemo: freskoj ne nur etparte paliĝintaj,
toloj je kadroj fendetitaj, kiuj tamen plu plenumas la funkcion elvokadi la “familiajn
trezorojn de sankteco, de socia aktivado kaj novemo”. Poste mi sciis, ke
tiu konventa sektoro estis laŭlongatempe neloĝata pro akvotrafiltriĝoj el la tegmento.
Mia kompetenteco etendiĝis ĝis la reordigo de la altartukoj, rolo kutime
ludata de persono psike moviĝanta tra noblaj sentoj kaj profunda pieco
kun delikata agadmaniero bele impresanta, kion malfacile oni trovus en mi.
Pro kio mi supris tiom ĉe la superula konsidero? Tempo mankis por respondi
al tiu demando, ĉar apenaŭ tri tagojn poste jen la sondilo oni demisiis min pretekstante,
ke la regiona superulo, kelktaga gasto ĉe ni, “trafiĝis” per la liturgiaj
ornatoj kaj vestaĵoj malordigitaj en la sakristia tablo kaj kandelabroj kun
langaj vaksaj strioj ĝistere. Malordigitaj certe, ĉar mi devis haste foresti ĝuste
de la sakristio ĉar urĝe vokita alitasken, abrupte, ĝuste de la novicmajstro;
64