LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
nis ekleziemuloj. Kaj se ankoraŭ oni bezonus elspertan juĝiston, mi el la lukto-kampo
povas atesti, ke preskaŭ nur tiu lasta celo movis krede kaj politike
katolikojn.
Kun klerikoj kaj junaj laikuloj mi pasigadis noktojn muralgluante afiŝojn.
La rezultojn oni vidis, semajnojn pliposte (la 18an de aprilo 1948), en la urnaj
respondoj: tute favoraj al la partio de katolikoj; sed ankaŭ en mi atentaj okuloj
povintus enrigardi flankajn efikojn: iun specon de malfortiĝo de miaj internaj
tensioj, de miaj ekzistencialaj problemoj. Paralele, fakte, burĝonis, ke la
lukto ĉirkaŭe de mi kovris aŭ modifis la luktojn ene de mi mem. Tiel ke okazoj
de intensiĝoj en politikaj kaj humanitaraj kontaktoj subtile fariĝis spontanaj,
sed konscie nekontraŭataj, devojiĝoj de miaj internaj konfliktoj.
Intertempe religiuloj ekspertaj pri juna animo min senvuale admonis, ke mi ne
lasu kredi, eĉ senintence, ke la eklezio pretiĝas engaĝiĝi en praktikaj ekonomiaj
planoj aŭ en la rekta estreco de politiko, kaj samtempe ke mi plivivigu,
ene de mi, la religiajn antaŭenpelilojn por ne finiĝi en ĉarlatanan reklamon.
Neniu, eble, suspektis, ke tia mia febra kirliĝo estis ankaŭ ŝirmo kontraŭ miaj
dukapaj reciproke ekskludaj vokiĝoj.
Tiuj ĉi tamen latentadis en mi plektitaj kun la suspekto, ke la edukantaj juĝoj
pri mia taŭgeco al la religiula vivo ankoraŭ restas en la duboj. Mi, certe,
jam fariĝis problemo ĉe kelka el la plej proksimaj observantoj. Miaj pensoj,
post la ebriiĝo pro la balota venko, ekvagadis sencelaj kaj dum la enĥorejaj
brevieraj preĝoj kelkafoje mi preĝvoĉadis eksterunisone, voĉante en paŭzoj
kaj paŭzante dum deklamado aŭ neatendite trotrenante voĉon dumkante: tio,
krom revoki min al la estanteco, montradis al ĉiuj, ke mi estas mense aliloke
“ensorbata kaj aliportata de figuroj skulptitaj en la ĥorejaj frontaj lignoj
emanantaj la historion de la jarcentoj”, ŝerce rekantis kunuloj, sen tamen aliĝi,
rilate tiujn eksterĥoraĵojn kaj unisono-rompaĵojn, al la superulaj juĝoj,
malpli foraj el la situacio. Preskaŭ senpripense, preskaŭ liberiĝe mi nuligis jen
la riskojn de voĉrompiĝoj jen la timon de sekvaj superulaj malfavoraj juĝoj,
movante senvoĉajn lipojn, do reakirante mian malnovan arton de la kolegiaj
tempoj. Kaj mi trovis ankaŭ momentojn de nemalironia miro pri simpatia
manko, en miaj kunuloj, de miro antaŭ tiuj miaj voĉaj misakordoj.
Konkretiĝis ankaŭ aliaĵoj, kiujn mi volus mencii. Mia amiko, kun kiu mi
malprudente treniĝintis al fuĝo tra Karnio, glite kaj glate koheriĝis kun sia
idealo por sin ligi definitive per solenaj votoj al la ordeno kaj procedis regulare
laŭ la studotereno. La profunda amikeco, kvankam longe senvorta, suferigis
lin okaze de mia ŝajnmaljuste altrudita prokrasto de votpromeso. Kelkajn mo-
174