LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
parolis pri ili kaj, per gesto-vortoj de intuicia komunikado, kun ili.
La paroĥestro venis, fakte, al la domo de la gastigantoj de niaj gastigantoj, sed
nur por diri ke li revenos la postan tagon.
Sed la necertecoj kaj la komplikaĵoj fariĝis eĉ komikaj, se ridi pri tio. Okazis,
ke la paroĥestro, la posttagon frumatene, nesenruze, sukcesis sin plidokumenti,
per diversaj sukcesaj telefonvokoj, pri miaj personaj anagrafaj kaj religiulstataj
datenoj. Posttagmeze, al li hazarde prosperis telefone kontakti ankaŭ
la fratularon de la konvento de Ĝemona, kie laŭ siaj priscioj nun loĝas grandnombra
studentaro pri filozofio kaj teologio de sama ordeno de la du fuĝantoj
fuĝigitaj. Tio facile konstateblis, pruvo estas, ke intertempe, kiel ni scios pliposte,
la tuta anaro de la studentejo ĉe la noviceja konvento estis evakuinta la
lokon por pli sekura kaŝloko en Ĝemona! “En la letargia starejo de urso, esperante,
ke ĝi ne vekiĝu!”, remetis kun ironimiena spriteco la paroĥestro.
Kial tiuj ĉi du ne troviĝas kun ili? Li telefone insistis, do, petante paroli pri
ni du; sed la respondvoĉo, post iometa trafoliuma serĉado, fuŝparole respondis,
ke tiuj du nomoj ne troviĝas en lia listo, ĉeestis male nur kvindeko da ĵusvenintaj
diversklasaj klerikoj, sed ne tiuj ĉi du. La paroĥestro provis tiam paroli
kun la superulo aŭ alia respondeculo pliinformita, kiuj bedaŭrinde forhejmis
predikadcele. Sume, ni unuakonstate ne ekzistis: tamen mia amiko estas
tie ĉi subokule kaj konvinkige konata!
Li kune kun ni, en la provo ordigi la pensojn, ekpensis pri poŝtmalfruo, rilate la
sorton de niaj atestiloj liberigantaj de militservo, okaziginta malordiĝon de la informoj
el la novicejo al Ĝemona. Oni konjektis ankaŭ pri subtavola perforto de
militestroj de Vicenza kiuj sendistinge, pro erara interpreto de la “bando” (militestra
amasrekrutada proklamo) minacis punojn eĉ al civitanoj jam liberigitaj
el devo soldatservi aŭ apenaŭ suspektataj pri kolaborado kun partizanoj,
aŭ eble pro tieaj stultaj, far plej altaj oficiroj, reagoj al la dizertema kaj delasema
etoso tiam ekscesa kiel neniam antaŭe en tiu kazerno. Vere ni nun memoras,
ke semajnon antaŭe vizitis la novicejan konventon respubliketa oficiro decide
kaj aŭtoritatece proponante, ke ni armeaniĝu volontule en la respubliketa armeo.
Alia hipotezo, pli probabla, konjektigas, ke la konventaj ŝarĝitoj tro malfrue
aŭ malzorge komencigis la aktaron por la porĉiama (tiu provizora jam ĉesis
validi) liberiĝo de militservo aŭ ke la nervozeco de la momento malfruigis
la ĝustan komprenon kaj la oportunan defendan strategion. La cerbo ne ĉiam
strategias por si, detene eksplodis la paroĥestro. Cerbo de kiu?
Dume, dum la unuaj sinsekvaj longaj kaj enuigaj tagoj, ni provis almenaŭ
distriĝi per infanecaj ludoj kun vilaĝanoj aŭ ludkarte vespere kun maljunuloj
101