LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ekflorigis en mi dolĉan eĥon de apenaŭ aluditaj farendaĵoj kaj farindaĵoj por
prepari aferojn pri kiuj ŝi ellasis, senĝene:
“Ni prizorgu kune. Ĉio enkadriĝu inter niaj aferoj!”.
Ene de du monatoj ŝi sukcesis kombini sian instruistinan transposteniĝon
al lernejo de mia urbo kaj geedziĝon ĉe samurba Komunumo. La ceremonio
civila ne naskiĝis el repuŝo de religia geedziĝo, sed nur el la malfruo havigi al mi
la sopiratan dispenson el voto de ĉasteco (la juĝsentenca demisio ne koncernas
la rajton edziĝi), kiu venis post tri monatoj: kaj tiam ni kompletigis geedziĝon
ankaŭ per religia ligo. La konkretiĝo de tiuj eventoj formiĝis jene.
Planinte tion kaj antaŭ ĝia realiĝo, ni decidis, ke fine venis la tempo oficiale
prezentiĝi al miaj gepatroj, kiuj laŭ rakontado de miaj gefratoj, ankoraŭ ne
superis la ŝokan staton pro mia forkonventiĝo. Miaj gefratoj lasis rondiri flustron,
ke eble mi, frue aŭ malfrue, edziĝos. Kiam ni kune aperis antaŭ ili, mia patrino
salutis kaj tenis longe la manon de Albina kaj tuj ili intense ekbabilis kva -
zaŭ delongatempaj amikinoj dum al mi estis rezervataj hastecaj kaj monosilabaj
esprimoj: aspektis, ke ili du estis kunaranĝantaj gravan aferon min koncernantan,
el kiu mi tamen meritus esti disigita kaj raspe traktita: ĉe Albina, mi pliposte
opinios, ŝi serĉadis komplicon pretan rimarkigi miajn mankojn kaj malperfektaĵojn.
Mi kaŝe komplicas kaj oblikve duonridetas al Albina, ke ŝi aprobu
kaj favoru la konversaciaĵojn akceptante, ke mi estas homo konfuziganta kaj
disrompanta kaj plenrajte juĝata malfidebla. Fine ŝi, forpermesante, salutas min
kaj kisas Albinan, ripetas salutojn kun la okuloj alrigardantaj Albinan kaj min
ignorantaj, dum mia patro forviŝetas larmetojn.
Krom la elreviĝo kaj neamike konsentserĉa rankoro rilate min, mi ekrimarkis
en mia patrino, malantaŭ daŭre streĉita vizaĝo, fendojn de tempopaso kaj
kutimiĝon al doloro tro pezigante eĉ la premojn de la komunaj ĉiutagaj vivdevoj.
En tiu ĉi momento montriĝis, ke ŝi jam kutimiĝis aldoni tiun de mia laikiĝo
al la elcentraĵoj kiuj deĉiam morale kaj psike pezas sur ŝin. Kulposento, subtile
ĝenanta, min disfendis igante min sendefenda kaj senprava. Ĉiuj miaj diskutaj
defendoj pretigitaj, kvankam ne antaŭvide al io ajn preciza, por min pravigi,
spontane vanigis sian valoron. Ŝiaj vortoj, se laŭvere raportitaj, laŭ kiuj ŝi
sin unufojon bedaŭris pro sia eraro ne esti, je mia naskiĝhoro, min forlasinta,
aperis senkulpaj, kompatindaj ĉar fruktoj de seninterrompa ĉeno de suferoj.
Mi pri tia mia embaraso nenion aludis al Albina, kiu, tamen, montris ŝati
mian konduton.
La sekvajn semajnojn renkontiĝoj kaj babiladoj kun mi kaj kun Albina pli
agrabliĝis ĝis promeso, ke ŝi partoprenu nian geedziĝon, kiel okazos.
268