LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ŝia universitata kunulo, fariĝinta Salesa kandidato por la pastreco, pro kies
“elmondiĝo” estis multe da festo siatempe kun partopreno de diversaj liaj kompanuloj,
venas ŝin viziti. Ili kune longe interbabilas (ŝi per ridetaj kaj konsentaj
monosilaboj), eble pri spiritaj kaj religiaj vivaspektoj. Kelkan tagon poste,
venas sacerdoto, amiko de ambaŭ kaj de Alberto, por lastaj religiaj komfortoj, kiujn
ŝi ricevas aspekte kaj intime pacigita, aliĝante al la preĝaj konkludoj. Samtagon,
vespere, kuracisto konsilas novan enhospitaliĝon por pli efika dolorkuraco
kaj por eksciti esperon en ŝi: ŝi akceptas kaj, inter komunaj kaj precipe
ŝiaj penoj, ambulanco veturas delikate. Ŝia vizaĝo, jam senkarna, nun muariĝas
laŭ momentoj el intensa flaveco al roza blankeco. Tuj sur ŝi, en hospitala
lito, komenciĝas novaj kuracoj, sendube nur paliativaj kaj dolorforigaj, dum
mi kaj Albina antaŭvidas, ke nun finiĝas la evento “filino” kaj tra mi, kaj eble ankaŭ
en Albina, enŝteliĝas apenaŭ nekontraŭata la perspektivo ke baldaŭ almenaŭ finiĝos
ŝiaj suferoj. Sed ĝuste tia obskura penso, kvankam antaŭe vidita kiel
malsanevoluado, devigas ke mi min pravigu kvazaŭ antaŭ ekperceptiĝo de
senkora penliberiĝo.
La sekvan matenon ŝi montras ankoraŭ revivigon kaj monosilabas kvazaŭ
vivo estus ankoraŭ rekuperebla: ekruĝetas, sur kaĥesieca fono, la centro de
ŝiaj vangoj, ŝia harsena spaco malkaŝas krispajn senkolorajn ĝermetojn, alvenas
al ŝiaj lipoj ridetsignojn, foje ŝi subparolas kun nevideblaj kunparolantoj
kvazaŭ ŝi estas difinanta ne marĝenajn kaj ne superfluajn detalojn, sed la kontraŭdoloraj
kuraciloj kun la doloroj malfajrigas ankaŭ ŝian reziduan konscion!
De kio ŝin defendi? ĉu de doloro aŭ de memkonscio?
Tri tagoj de hospitalo kaj post, preskaŭ kiel antaŭvidite, ŝiaj vizaĝaj vivsignoj
ne plu fadiĝas de palaj al vivecaj aspektoj en ŝiaj ekfiksiĝantaj trajtoj
dum elstariĝas koloroj mortece palaj. Rapidaj interkonsiloj de la kuracistoj kun ni
decidigas revenigi ŝiajn agoniantajn restaĵojn al la gepatra hejmo, kion cer -
te ŝi ne eĉ suspektas.
La postan tagon, kun nedeklarita deziro, ke la uzo de oksigenanta spirigilo kaj
ĉiu pia flegado ne prokrastigu la estingadon de ŝiaj doloroj, je la dekunua, post
enspiroj longaj kaj brustlevantaj kaj gluglantaj, ŝi restas senspira, senmova,
senparola, senresponda al vokoj, dum la miaj miksiĝas kun kontentsento pro
la ĉesiĝo de ŝiaj suferoj kaj pro la elaŭdiĝo de miaj deziroj. Jen morto silentpaŝa
kriiganta min por ĉiam. El apudaj ĉambroj singultoj allasas ploron longe
retenatan por ne ĉeestigi tion kio kruele avancadis.
Mi kun ekstrema preĝpenso petas pacon ĉe Dio por mia Elvira, kaj foriras
el la ĉambro kie restas Albina flegema kvazaŭ Elvira daŭrigus bezoni je ŝia
409