LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
deduktis kun plezuro, ke la novaĵo de la fora preĝeja incendio aŭ ne flareblis
aŭ ne kunligiĝis kun mia unua meso kaj certe el mi ne eskapis aludo pri la
evento; ree frekventis la superan lernejon ĉe PAS. Konkludinte la unuajn gradojn
de tiuj studoj kaj gajninte la titolon, per tezo je hasta supraĵa plektaĵo de
eroj el diversaj verkoj kaj parencaj tezoj, de spertulo pri eksperimenta psikologio
kaj esperante destiniĝi ĉe eduka strukturo por kontribui en pedagogiaj
kaj edukaj kaj instruaj roloj; male mi min trovis ĉe paroĥo kiel unu el la vicparoĥestroj.
Grava elreviĝo ekespansiis en mian animon jam kutimiĝintan
kredi, pro studkariera prepariĝo kaj manifestitaj inklinoj, ke por ĉiu eduka
posteno la persono ĝusta estis mi, eĉ mi pli ol aliaj. Pro montro de malkontento
kaj disiĝo de la nova ŝarĝo, la taskoj snobe subtaksataj aŭ malakurate plenumitaj
formetis min marĝene, se ne kontraŭ, de la fratulara kunvivado.
Tamen, dum kelka tempo, la kontakto kun personoj serĉantaj, ĉe sacerdoto
ion nekomunan kaj malfermitan al la superaĵoj, ekliveris al mi travidon pri mi
kontentan kaj utilan al la homoj kaj al la eklezio, kvankam miaj inklinoj/aspiroj
orientiĝis al la esploraj studoj aŭ instruado kaj edukado. Tamen la desaponto
degeneris pojome al mishumuro, la mishumuro en disiĝon el la fratula
komunumo kaj rapide disipiĝis la restaĵo de entuziasmo de la ĵusa ordinado:
tiu spirita kaj psika ekvilibro kiu min konsilis akcepti ordinadon, senaverte,
aŭ trairita de ignoritaj avertoj, ekŝanceliĝis. Kaj ree leviĝis la malnova demando:
Ĉu vere tiu estas la vojo por mi? Kaj kio min, kaj aliajn, pli surprizis estas,
ke la demando transaltis la limojn de mia persono komunikiĝante, senhonte kaj
senrezerve, al aliaj kunvivantoj.
Tial tutan jaron mi pasigis tra tiuj demandoj. La mezuro de miaj necertecoj
montriĝis baldaŭ laŭ la suba neantaŭviditaĵo.
En granda urbo malfacilas hazarde interkruciĝi kun la sama persono, des
pli kun loĝanta for kvindek stratojn. Tio, male, okazis ĉe mi kun la fraŭlino,
jam kuracistino, iam mia okaza kaj serĉata benkkunulino jarojn antaŭe ĉe la
pripsikologia fako, kaj kiu jam volis festi sian abiturientiĝon ankaŭ kun mia
ĉeesto. Mi renkontiĝis kun ŝi kvar fojojn, fine ŝi akceptis min viziti ĉe mia
konvento. Simpatio al ŝi mi havis tiom kiom oni havas por virino nemalbela
kaj festema kaj kiu ridas sur via vizaĝo montrante tute malavare la blankajn
dentojn malantaŭ karnoriĉaj lipoj. Ŝi venis la karnavalan vesperon, neantaŭanoncite.
Mi facile komprenis kion la konversacio laŭtanime konfirmis, ke la
ĝentilulino kun siaj tridek du jaroj en tiu momento estis travaganta en vakueco.
Ŝia rakontado pri elreviĝoj amaj kaj simpatiaj fariĝis galeoto ĝis ankaŭ ni nin
ekbrakumis dum lipoj kunpuŝiĝis kun lipoj en freneza kisado kaj scivolemaj
231