LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Domaĝe ke tia apudiĝo de malsamo kaj kontraŭo tentos kaj konjekteble
peze pastiĉos la kulturon kaj la estontajn publikajn kaj neeviteblajn rilatojn.
Ne neglektendu tamen, ke nazioj sin prezentis, dekomence, al la kristanaj popoloj
konsentdignaj kaj ke la kristanaj eklezioj ne ĉiam havis eblecon kaj teknikajn
kaj monajn ilojn por alertigi siajn adeptojn. Je kompletigcele oni prikonsideru,
ke ni katolikoj ĉiuloke kaj ĉiumaniere strebis kaj sukcesis kaŝigi
kaj savi el neniigkoncentrejoj hebreojn... Kaj lastafine niaj religiaj aŭtoritatuloj
ne sukcesis savi el sama aŭ simila sorto milojn eble milionojn da katolikoj.
Se ekleziaj aŭtoritatuloj ne sukcesis malebligi la malaperon de miloj aŭ milionoj
da katolikoj, kiel ili povus savi hebreojn? La vatikanaj protestoj kontraŭ
senjuĝaj deportadoj estis por la defendo de ĉiuj, ne nur de la solaj hebreoj”.
“Dume ni daŭrigis kanti, paske, Oremus pro “Perfidos Hebraeos”, implicite
ilin akuzante pri Dimurdo, la plejkulpa krimo”.
“La vorto perfidos malagrabligis sian sencon laŭ jarcentoj. Kiel ajn estu,
aktuale ni bezonas ĝin ŝanĝigi aŭ forigi tute 3 . La aktualaj kontraŭjudaj persekutoj
espereble konsciigos kristanojn montrante kien la konstanta reciproka
polemiko transintence kondukis la popolojn. Bonŝance, katolikoj, je plej altaj
instancoj, komprenis, je la unuaj rasismaj leĝoj, tion kaj, laŭ sia povo, engaĝiĝis
savi kiom eble plej da hebreoj. Mi citu nun Monsinjoron Pietro Barbieri, la
plej grandan falsiston de la mondo (tiel lin helpitoj), se ni eluzu detektivromanan
lingvaĵon, kiu provizis kredeble 20.000 judojn je falsaj rekonkartoj.
Krome nia kunfrato, patro Ceccacci en Asizo sin trovis plurfoje antaŭ ekzekuta
roto pro kaŝgastigado de ĉasataj judoj kaj pro falsigo, laŭsugeste de la
loka episkopo, de plurcentoj da rekonkartoj per kiuj sukcesis elmigrigi for de
la teritorio okupata de germanoj plurcentojn da ili. Eble post tiaĵoj, oni de nun
sekvigos la definitivan pacigan klarigon kaj glatigos vojon al la reciproka pardono.
Por ke tio okazu, nepras, ke ambaŭ agnosku siajn kulpojn”.
“Kial la katolikaj aŭtoritatuloj, la episkopoj kaj papo, ne malhelpis la inicadon
de Italujo en la rasdiskriminaciajn leĝojn? Ni legas, ke eminentuloj de
nia kulturo silentis aŭ kurbiĝadis por rekuperi justigojn pri tiu leĝo?”.
3 Tiuepoke, en liturgia kanto de la Sankta Semajno oni invitis la partoprenantojn preĝi por “Perfidis
Hebreis”, por perfidaj hebreoj, pro ilia agado dum la pasiono kaj mortigo de Jesuo Kristo.
Intervenis papo Johano la 23a kiu Motuproprio por elpeligi el liturgioj tiun ofendan frazon
kaj similaĵojn. Pri la mortigintoj de Jesuo Kristo eklezio havas dogman sentencon: la pekuloj,
la homa pekemo! Kiuj fakte aranĝis kaj pretendis kaj fizike mortigis, estas duaranga
afero, ĉiukaze afero de historiistoj, kristanaj aŭ ne, ne influanta sur la senco de la Krista elaĉeto.
150