LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
stranga la anoncanton. Poste mi konkludis, ke eĉ la certigaj kaj serenigaj Kristaj
vortoj ne breĉas en la animon kiam tiu ĉi estas tro tratruata de, eĉ subkonsciigitaj,
afekciaj distaŭzaĵoj: eĉ la kristana anonco postulas animon kaj menson
liberaj!
Tiupunkte eliris el mi la kuraĝo kun la vervo nutrita je konsideroj farĉitaj
per psikologiaĵoj. “Estas du manieroj reveni antaŭ la kreinto per morto: morti
senkonscie kaj do sensufere, kaj morti konscie, eble sufere. Oni deziru la utilan
laŭ la stato de sia animo, la plej taŭgan al plia alproksimiĝo al Dio”. Kaj
preterportata de mia emo enmemiĝi kvazaŭ por ekzempli pli efike, mi aldonis:
”Por mi, mi petas de Dio tiun pli taŭgan al mia repacigo kun Li, sendepende
de sufero”. Fulme pasis tra mi ilia admiro kun mia momenta memkontentiĝo.
Estus la piedestalo de vana gloro, se al tiu ĉi cedus mia inklino. Sed mi
estis vere sincera kaj, subsube, petanta al Dio la forton por daŭre tion voli!
Preterlasigis tiun tonon de mistikulo la paralela sekva komunsenta finaĵo,
spontane ellaborita de iu virina voĉo: “oni povas ne murmuradi kontraŭ la doloroj
kaŭzitaj de morto, sed ne povas preterforgesi la postmortan sorton de la
forpasanto kiam li ne havis tempon nek mensajn fortojn por ĝin pripensi”.
Klara eĥo de kristana prizorgo asisti ne nur korpe kaj psikologie la mortantojn,
sed ĉefe spirite, tio estas meti ilin en eblon sin remeti en la ordon de siaj
konvinkoj rilate Dion. Male ol tio, hodiaŭ per frape naiva humaneco oni elektas
akompani al morto malkonsciigante la mortanton. Tiel fariĝas neperceptata la
krista liberigo el timego de morto.
Kune, ni kun vizititoj kreis tiun rezonadkonkludon: se ne ekzistus transvivo
kun resurekto, tio estas se la morto estus la lasta kaj fina stadio de la homa
ekzistado, Dio estus nekomprenebla, surbaze ke li sin montrus senlime saĝa
kreinte la homon, kaj samtempe senlime mallerta por savi ĉion, kion li kreis.
El taŭgeco de l’ kristanismo respondi al iliaj postuloj, vizititoj foje glitis al
esprimo de bedaŭroj rilate la eklezion nemalfoje taksatan pli agentejon por bonstatigo
ol renkontiĝejon kun Dio. Nemalofte, krome, ekestis deziro, ke kristanismo
estu diversa, malpli misterplena, kvazaŭ tio dependus de la homa volo.
Ĝuste prie mi rimarkis, ke la kritiko venis pli intensa el personoj malpli partoprenantaj
en la eklezia vivo.
Mi renkontis ankaŭ, en du nemalkleraj personoj, subkuŝantan volon aŭ deziron
ke kristanismo, sendepende de ĝiaj vereco aŭ racia/historia konsisto,
estu forigata aŭ humiligata kvazaŭ lukto kontraŭ ĝi nenion povus ol nobligi.
El kio tiu sinteno kontraŭkristanisma? malgraŭ subokulaj senfinaj, el kristana
medio, ekzemploj de senprofitcelemo kaj altruismo al la proksimuloj en la
206