LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
sed ne disdegnis partopreni ankaŭ renkontiĝojn de la kontraŭekleziaj rigidaj depastriĝintoj.
Kiam lian silenton oni ŝerceme interpretis kiel sintenon de homo
de penso, li vortlude sin memmokece difinis: homo de penso senpensa.
Jen kiel ni vivis la fatalan eventon el komentoj en la postfunebra bedaŭro,
iom vive esprimata.
“Li bone rilatis kun la episkopo”
“Li neniam kaj neniel sopiris reveni, eĉ se tio eblus, en la pastrecan animzorgadon
edziĝinta pastro”
“Li ne suferis pro mankoj de ekonomiaĵoj ĉar li denaske multe riĉis”
“Neniam li sin montris tediĝinta pri sia vivo, eĉ montris animserenecon”
“Amata de la edzino kiu pro li rezignis pri multe el siaj sociaj rilatoj”
“Ĉu lia kutima silento ne travidetigis problemon? Kial li ne vidis en ni
helpon kaj subtenon?”.
“Kio impliciĝis en liaj sentumoj por ke li forlasu sola sian edzinon? Ĉu ne
plu amata aŭ ne plu amanta?”.
“Lian silentemon ĉiam superŝutis spontana rideto. Sed estis rido pli anticipa
ol postsekva kvazaŭ por malebligi enketon pri liaj intimaĵoj”
“Eble lin ne fuelas loĝadi en sia iama paroĥo. Tio provoke ĉiam ĉeestigas
neceson reĝustigi kaj pravige plialtigi sian disiĝon el la pasintaj tasko kaj alvokiĝo.
Je ĉiu paŝo, je ĉiu saluto eble li devis, ene de si mem, provi kaj reprovi
motivi sian novan elekton... ".
“Eble lin, jam aktivan homon, rodis neaktivado, kvankam li neniam
emis dungiĝi”.
Tamen mi aŭdis ankaŭ, fare de pastro lia seminaria kunulo, ironiaĵon, eble
pli galimatie aŭ edifige ol malice diratan: “De amo senfina al minimuma amo.
Lia koro ne plu kapablis flugi en vakuo...”.
Ekestis iuj depastriĝintoj pretaj kontesti la lokan episkopon, ĉeffunebranton,
kulpigitan je manko de kompreno al la iama kunlaboranto, evidente bezona
je amikeco kaj homaj rilatoj. Akuzo malprava kaj erariga, aliaj ekspastroj
korektis, ĉar tiu ĉi episkopo daŭre klopodis kontaktiĝi kun siaj eksiĝintoj.
Iom post iom la vidvino retiriĝis el klubaj vicoj.
Ne tie ĉi tamen fermiĝis la fulmotondraj diskutoj, tro akraj por enteni pli ol
sfereton de vero. En niaj “fakaj” societaj revuoj, ekzemple, estis ankaŭ suspektigite,
ke tiu sinmortiginto, funde, estis viktimo de la eklezio, kiu lin iam
martirigis malebligante naturleĝan korelverŝon de la edza amo; kiam li trovos
la forton repreni sian rajton, tion li atingis kun skue difektita personeco. Eklezio
devus oficiale kaj solene pardonpeti...
293