LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
malpermesi al si transiri la kroman pliallogan paŝon, tio estas sen ilin deziri
kaj postkuri; kaj mi gape miris, ke miaj samcelanoj, pri kies aŭtentaj religiulaj
aspiroj mi ne dubis, parolas kaj ridas kaj vortŝercas kun virinetoj kvazaŭ tio
akordus kun ilia vokiĝa panoramo. Entute tiu ĉarveturado kun virinetoj tiom
simpatiaj krizigis unubate, krom mia ekadmiro al ofera sindediĉo al Dio, ankaŭ
la estimon pri miaj kunuloj tiom distriĝantaj kun virinetoj.
La evangelia konsilo pri virgeco ekŝajnis al mi, post tiu renkonto, sub
alia lumo, iomete malpli brila ol kiom mi taksis ĝis tiam. Mi ne multe meditis
pri ĝi, sed la eventualeco de mia restado inter ordenitoj ankoraŭ ne stumblis
antaŭ la nepreco de la rezigno pri la am/amoraj kaj familiigaj ĝojoj. Nun
abrupte novaj sentumoj elvokis endon reekzameni, sub novvidpunkto, la tutan
aferon.
“Jam vi pasigis la deksepan jaron kaj estas nature, ke viaj sensoj kaj sentoj
enflamiĝas antaŭ inseksaj formoj altirante vin, kiel cetere spertis ankaŭ
niaj gepatroj... Se iu rezignas fianĉiĝi kaj edziĝi, tio okazu nur pro tio ke lia
koro statas jam okupita de la Sinjoro: ne unu virino por vi sed vi por la Sinjoro
(kaj eventuale por unu virino, se vi elektos la vojon de kristana servado
en la mondo)... La tempo kaj la preĝo kaj la lojaleco manifestos la dian volon
kaj ankaŭ la gradon de firmeco de viaj intencoj”. Tiel kvietigis, almenaŭ momente,
miajn sekrete brulajn problemojn la konfesprenanto kiu, certe kalkulinte
tion por edukago, atendis la momenton kaj ankaŭ miajn reagojn.
La antaŭaj resumaj vortoj havis tujposte drolan ĉapelon por li kaj spontanan
elmontron de mia nesciado pri gravaj vivaferoj. Kvazaŭ por konfirmi la
sugeston de la spirita gvidanto kaj ratifi revenantan intencon sekvi la evangelian
konsilon de virgeco, mi aldonis: “Cetere la seksumado estas minimuma
oportuneco en la para vivo, je la konsidero, ke ĝi eblas kaj licas nur unufojon
inter unu kaj alia koncipado: funde iu ne rezignas grandajn plezurojn”. La
pacienca viro petis, ke mi ripetu la frazon, streĉis la okulojn kaj orelojn kaj
ekridis kvazaŭ mi estus enĵetanta spritaĵon indan movi ĉiujn sensojn de la aŭskultantoj.“Uh!
Kiaj plumpaj moralaĵoj! Prunteprenu de la disciplino-majstro
la tekston pri moralo de moralisto Pighi aŭ de aliaj aŭtoroj kaj legu ĉar vin
ensorbis pri tio strangaj opinioj. Post la legado, ni priparolu denove. En la
geedzaj umaĵoj la seksumaĵoj plektiĝas laŭ la volo de la paro... kaj fine ne
pro tia via stranga opinio pri amseksaj rilatoj iu sekvu la evangelian
inviton”. Kaj li min forpermesis nekaŝe klopodante sin reteni el pale brua
rido. Liaj vortoj kaj sinteno, kvankam iomete onkleskaj, reordigis miajn
pensojn kaj serenigis miajn sentojn laŭ pliekvilibrigita eskalvaloro, kaj pasi-
47