LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Mi scias, ke vi havas kredon kaj certecon, laŭ kiuj via filino ne estas perdita
por ĉiam. Apogite sur tiu via certeco mi certas, ke miaj kondolenco kaj
sufero akompanas vian komfortiĝon per la kredo”, susuras, kun voĉo ne kutimiĝinta
al tiaj esprimoj, iama instrukolego kiu, nome de la lernejo, partoprenas
tutkore. Jen, el tiuj vortoj montriĝas suspekto, ke mia kredo estas mia persona
inklino, eble enviebla, kvazaŭ io nekapabla sin komuniki per racikonformaj
argumentadoj.
Ĉu vere mi kredas per inklino? Ĉu vere havas nur kaprican fundamenton tiuj
vortoj: “jes, mi scias (tiel sonas la evangelia diraĵo de Marta ĉe la tombo de
propra frato Lazaro), ke li resurektos en la lasta tago?”. Jes, jes Elvira jam vivas
ĉe tiu kiu konfirmis per sia resurekto la frapfrazaĵon: “Mi estas la resurekto
kaj la vivo”.
Ripetante tiujn vortojn, kiuj el certeco ĝene penas refariĝi sereneco kaj konsolo,
mi sentas, ke eblas eliro el mia doloro, el kiu mi ne volis antaŭe deiĝi; kaj
samtempe konsciiĝas, ke mi estas prikonsideranta ion tro grandan kaj tro belan
per animstato iom troagitita kaj okaza.
La salesa religiulo per kurtaj vortoj altiras onian atenton:
”Kial tiom da doloroj sur min?” pretende priserĉas ĉe Dio la biblia Ijobo:
kaj Dio respondas: “via menso ne povas kompreni la dian menson!”
“Kial tiom da suferoj kaj morto?” ni kristanoj pie enketas ĉe Dio; kaj ricevas,
krom la al-Ijob-respondo, novan absolute konsoligan: “via eta menso ne
povas kompreni la senliman dian menson, sed Dio surprenas ĉe sin ĉiun kreiton
elaĉetitan de Kristo!
Albina mutas, eble preĝas dum ni revenas solaj, kun enkore la eĥoj de tiuj
vortoj kaj la bruo de la trulo cementanta la ŝtonon sur la tombo, al la soleco de
la por ĉiam velkinta hejmo. Malŝlosinte la hejman pordon ni hezitas trairi la
sojlon, plu hezitas eĉ pie gardi survandajn fotojn aŭ aliajn memorigaĵojn pri
ŝi, ni nin rigardas en la okuloj kaj rekomenciĝas la ploro.
Jen Elvira liberas el la peno morti kaj kuŝas apude de miaj gepatroj kiujn ŝi
apenaŭ konis. Enmensen revenas vortoj, iom rimorsvekaj, de mia patrino: “vi estas
bonsintena kun ĉiuj, krom kun ni viaj gepatroj. Ĉu eblontus ke vi afabliĝu
kiam vi havos filojn?”. Vere mi nun komprenas, kaj denove mi klopodas rearanĝi
por ili afablaĵojn neniam plenumitajn kaj nuligi malafablaĵojn nun pezajn
kiel ŝtonojn! Enŝteliĝas penso, eble por malpliigi la ĝenon de tiuj vortoj,
ke nun Elvira estas konfidata al ilia senkondiĉa amo.
Sekvatage, ne trovinte hejme Albinan, mi iras ŝin serĉi en la preĝejo kaj
ŝin trovas surgenua tute lumita de la sunradioj kiuj, trapasante la fenestrajn vi-
413