LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro dekkvara
La familio, laboro, komunaj okazaĵoj
en ĉiam novaj spertoj
Jam por mi komenciĝis la familia vivo, la familio de mi kreita kaj revita je
ĉiuj animaj tavoloj. Ni enloĝas luitan apartamenton, la edzino instruas, mi nun laboras
aŭtonome, ĉe la iama firmao ĉe kiu fine mi aŭdacis prezentiĝi, kiel komercagento
je laŭprocenta provizio, kaj emas ankaŭ entrepreni volontulajn
taskojn en religiaj kaj sociaj prizorgindaĵoj: mi ne malŝatas, eĉ inkliniĝas,
evangelizi kaj kristane animi en ĉiuspecaj renkontiĝoj kun palaj kredantoj aŭ
en medioj de la senfajriĝintaj indiferentuloj. La multan liberan tempon, ĉar la
laboro fakte parttempas min absorbante nur lunde, marde kaj merkrede pro tio
ke bonŝance mia klienta niĉo situas en dense loĝataj provincoj, mi pretas meti
je dispono avantaĝe de kristanaj organizaĵoj, aparte paroĥaj. Rilate tiun lastan
aferon, nepras tamen, por oficiala inicado en kunlaborada engaĝo, akiri
estimon kaj fidon, kaj agadspacon ĉe la religiaj tenoroj. Estis de ĉiam rimarkite,
ke la religiaj medioj ne aŭtomate ĝojas, ĉe la unuaj kontaktoj almenaŭ, je la
ĉeesto de ekspastriĝintoj kunlaborantaj kaj emas ilin ignori aŭ, pliprecize, igi
ilin ignoritaj.
Tio plonĝis ankaŭ sur min, pliaperte ankaŭ sur nian familion: ni renkontis
afablecon sed samokaze la pordojn de la pastorala kaj grava kunlaborado ŝlositaj:
via agadkampo limiĝu, oni ŝajnis sugesti, ekster oficialaj medioj; se vi
volas kiel engaĝiĝintaj laikoj evangelize agadi kaj koniĝi, vi havas aliajn senrestriktajn
apostolecajn kampojn ene de katolikaj popoloj; kaj tio, por ke estu
evitata skandala miro kaj ankaŭ imitekscito kaj poste, ne laste, pro tio ke
eksiĝinta pastro funde dezerta forlasis la eklezion. Tiun finan koncepton oni
ne senpere prononcis sed ĝi elspiriĝis el ĉiuj laŭkazaj aŭ oficialaj kontaktoj.
En la klubo “pastroj edziĝintaj”, la supra sinteno estis konstato plurfoje
spertita kaj komentita kaj plende taksita, laŭ kritikaj ekzamenoj, kiel konfirmo
de la opreseme ambigua patrineco de la eklezio. La plejmulto, tamen, montris
miron pri nia miro kaj pri nia desuba intenco reakiri, ŝtelume kaj pentistume,
kiel disdegne enigite de la radikalula frakcio, pastrecajn funkciojn, al kiuj ni
rezignis same kiel oni rezignus postlasaĵojn trivivintajn la vivon. Ilia juĝo:
“Vi per tiu kunlaborademo kovras malkontetiĝon pri via novelektita stato!”.
283