LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Aŭ
Ĉimatene, tuj post la duondormo,
mi senvole komprenis
eĉ ekspertis, ke Vi ĉeestas!
Kaj eksentis ĝojojn, ke vi ekresaltu el la aĵoj.
Mi ne streĉis la manon por Vin tuŝi
ĉar tio al mi eblas laŭvole.
Mi al Vi ne parolis
ĉar tio al mi eblas kiam mi volas.
Mi vin ne salutis
ĉar saluto fariĝas sebaldona.
Kaj nun Vi faru kion vi volas:
mi jam scias kiel kapti la apogilon
se niveldiferencoj ŝanceligas miajn paŝojn.
Kaŝiĝu kiom Vi volas:
mi scias, ke Vi estas tie, tie ĉi,
ĉirkaŭ mi, en mi!
Jen mi pordiĝas por via eniro en la mondon.
Lasu min krii:
mi vin kaptas, mi vin tenas!
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Tia dolĉa spirita rifuĝo min akompanis eĉ dum gravaj taskoj, kvankam ke al
mi ĉio ĉirkaŭe ridetis.
Okazis, ke oni min komisiis prelege komenti ion de la Sanktaj Skriboj.
”Aŭskultanto de via prelego riskas esti invadita de gratulopremo al vivo,
al Dio, al la gepatroj, al ĉiuj homoj. Per viaj diroj oni sin sentas inundata de la
Diaj rigardoj”, foje, postprelege, sonis reaga komento min ruĝiganta sed priskribanta
la etoson kiun mi sencele ekscitis. Por bildigi la naturalizon de konceptoj
konvenas ankaŭ ne kaŝi, ke mi neniel penis por ilin vortigi, eble pro iliaj
ne malŝablona enhavo.
Ĉu mistika krizo, kun ne kontrolebla emfaziĝo, alinome malpersoniga elmemiĝo?
Tiu ĉi dubo ekokulumis en mi. Sed miaj estis vere elanoj grundigitaj
sur realo, la apudeco kaj ĉeesto de Dio. Je konfirmo de tio validu la fakto ke
foje perdiĝis la kontakto kun Li kaj, Lin retrovinte, pene mi retrovis kontenton
kaj ĝojon, kaj se mia ĝojostato konturiĝis eĉ travizaĝe, ĝi ne povis, almenaŭ
eskape, aludi, se ne priskribi, la fontojn de tiu ĝojo: aludoj pli poste fariĝontaj
pliaj enprofundiĝoj en verkojn de mistikuloj, kies pensoj kaj esprimoj ne ĉiam
351