LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
freni “Epifanio ĉiuj festoj al forgesio” kiam fine el la horizonto elvenis la milfoje
elvokitaj fratuloj kunportantaj, krom liveraĵoj, la novaĵon tiom atenditan: ni
estas liberaj, oni trovis niajn burokratecajn dokumentojn nin liberigantajn el
soldatservo kaj, precipe, el akuzo pri dizertado!
Promenante tra la vilaĝo kaj salutante virojn virinojn infanojn animalojn
neniam renkontitajn, ni rikoltis gratulojn de ĉiuj al kiuj la pastro kaj ni estis
fadenantaj nian ĉe pastra domo enkarceran aventuron. Ili aplaŭdis ĉar,
eble, ni estis “herooj” lokomerite kaj pro “ilia” paroĥestra, fine konata, protektiga
bonagado. Estis precipe junulinoj interesiĝantaj kaj komplimentantaj.
Miaj sentoj estis priradiataj de nova penso: mi estis imaganta, ke ili min rigardas
fianĉiniĝokazo perdita por si kaj al mi ŝajnis, ke tia ilia emo des pli pliiĝus
ju pli mia vervo rakontadis kvazaŭ sugestiante tian ilian, eventuale nekonscian,
penson: penso rajtigita de la ne nura ŝerca gurdaĵo laŭ kiu junuloj jam ŝpare
tralande notiĝas same kiel la malabundaj anonaj nutraĵoj de la provianta
karto. Apika psika perturbo, tamen, tujposte, investis min: ne orgojla kaj vanta
mi min juĝadis sed prefere ne jam laŭdeve mastranta mian koron kaj ĝian
bezonon sindoni. La interna riproĉo daŭrigis alterni kun la fantazia babilado
kaj la supozitaj aspiroj de tiuj fraŭlinetoj. Fakte, longe haloe traflugis en mia
animo sentokulpo kvazaŭ tiu ilia miasupoze bedaŭrata perdo estus kaŭzata de mi,
de mia obstinaj forveturo kaj plurestado en la senfianĉina kaj senjunulina vokiĝo:
ŝajnis, ke en ĉiu junulino mi estas perdanta ion ne plu troveblan, kaj ĉifante
okazon feliĉigi admirantinon. Ĉies mantuŝante, mi ridetis trairite de nedifinebla
bedaŭro kaj dezirante resti sola por ĝin kontempli kaj kontentiĝe analizi.
La sekvantan matenon ni forveturis kun niaj pakaĵoj sur kaleŝego, sed ni
volis iom marŝis senĉevale: akumuliĝis tiom da energioj en miaj kruroj, ke mi
povus senlaciĝe rondiri la mondon, kiu en tiu momento konturiĝis kiel libero.
Adiaŭ, Monteprato kaj najbaraĵoj! Mi iras al libero, al libero!
Tamen ĝojo kaj konfuziĝo ne malhelpis, ke io nostalgia ekbaŭmu el mia
disiĝanta spirito. Mi ne revidos, tujpost la milito, la vilaĝon aŭ kelkan el ĝiaj
enloĝantoj! Revizitante, memvojaĝe kun mia familio, la lokon post kvardek
jaroj, ĝin mi malkovris neniel similan al la figuroj de miaj memoraĵoj kaj neniu
el loĝantoj alparolitaj montris rememori aŭ esti aŭdinta ion similan, eĉ la
nova paroĥestro ne trovis postsignojn de nia restado; nur la tombejo ŝajnis
simili al tiu iama, sed, eble, nur pro tio ke en mia memoro ne estis registritaj
la iamaj nomoj sur la tomboslaboj. Ĉu pli erarvaganta iam aŭ tiam? Konstati,
ke neniu scias, kaj do altetaksas, tiun aventuron estis kiel abrupte konsciiĝi pri
senkonsisteco de ĉio. El forgesiĝo al neniiĝo!
125