LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rastado! Tamen ni jam ŝatokupe antaŭstudis fuĝvojon, pri kio mi ŝatis paroli
kun Matilda kunportanta akvon ankaŭ por niaj enkrustitaj vizaĝoj.
Ĉu tiuj kamparanoj helpis ankaŭ partizanojn sen, tamen, kunlabori kun ili?
Neniam tio estis aludita de ili kaj des malpli de ni, al kiuj kaj informoj kaj intereso.
La vendredan vesperon de la sekvanta semajno, tuj post nia ne mallonga
tersterniĝo senmova pro timo esti malkovritaj de ne tro malforaj patrolantaj
kozakoj, alvenis la paroĥestro, kiu mankuriere ricevis leteron el konvento. Kial
tiom da tagoj pro transdoni pliajn informojn? Pro malfavora okazkombiniĝo
ankaŭ la studentejaj superuloj mankis je informoj pri ni, dizertuloj kaj serĉataj
de polico, kaj ili devis konsultiĝi kun la generala superula delegito loĝanta en la
“ĉiam pli fora” Venecio.
La paroĥestro do legis al ni la respondan leteron el Ĝemona, portitan mane
de konventa helpanto por eviti cenzuran kontrolon: la konventanoj konas niajn
nomojn ĉar ili ricevis ĝuste antaŭ tri tagojn “la obeojn” asignantajn niajn
personojn al tiu ĉi konvento-teologejo; la truda rekrutprovo flanke de la militaj
aŭtoritatoj de Vicenza estis, supozeble, eksterleĝa reago kontraŭ la preskaŭ
amasa forfuĝo de lokaj rekrutitoj agaciĝintaj kontraŭ la okupantoj kaj ties favorantoj;
estas atendataj atestiloj nin liberigontaj el la soldatservo; dume ni
singardeme restu kaŝitaj pro tio ke, kaze de aresto, la kontrolo pri la fidindeco
de mematestoj nun bezonas longan tempon ĉar la burokratiaj aŭ militecaj
sinkronaĵoj ne plu ekzistas en tiuj ĉi malbonportantaj konjunkturoj. Kaj ni
atendu informojn de superuloj. La aŭtoroj dankis al la paroĥestro certigante,
ke mem repagos ĉiujn elspezojn alfrontitajn kaj alfrontotajn ĉe paroĥestro kaj
ĉe gastigantaj familioj. Kiel eble plej frue ni ricevos viziton de superula delegito,
dume ni preĝu kaj studu.
“Studu”? Eble la vorto estis trenita de la kutimo “instigi kaj admoni” propra
de la predikanta stilo ĉar ne eblis ignori, ke al ni, en tiuj cirkonstancoj, ne povis
ne manki libroj kaj apenaŭ sufiĉe libera privateco. Ni ridetis dum la paroĥestro
flustris “ni vidos”.
Kiu scias ĉu la aliaj niaj du kunnovicoj jam alvenis ĉe la teologejo de Ĝemona?
Kiu scias ĉu ili ricevis la atestilon je soldatservo liberigan? Kial nin
oni forkurigis tiom hastece? Kial, kial...
Dume ni faris sperton pri teruro en ni kaj ĉe la loĝantoj. Voĉoj el voĉoj
disvastigadis pri mortigoj de Karnieloj (Karnieli estis alnomataj la loĝantoj de
Karnio) aŭ pri kaptitoj kuntrenitaj al Germanujo. Rilate tion la paroĥestro insiste
instigis por ke ni, arestokaze, tuj akceptu soldatiĝi en la respubliketa ar-
106