LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
spiritaj avantaĝoj evidentigataj de la jena flustre encerbigita eldiro: “tiakondiĉe,
pli facilas kontrasti eventualajn neĉastajn inklinojn kaj samspecajn
fantaziaĵojn kaj forigi distraĵojn malefektigante la koncentriĝan kapablon”.
Koncerne neĉastajn inklinojn mi kredas tion vera, aparte se en kombino kun religiaj
konvinkoj; sinkoncentriĝo, male, por mi malpli pruviĝis.
Okazis tiujn tagojn, ke la konventa superulo volis koni mian realan sanstaton
pri kiu mi malprudente naskigis dubojn plendinte pri fendetoj ĉe la alta
dorso, eble kaŭzitaj de la vintra malvarmo. La ordenaliĝontoj devas fakte kaj aspekte
elporti (!) sanstaton brila same kiel por la armeo, malgraŭ ke ĉi lasta jam
ekbridis siajn pretendojn por ne manki je laŭbezonaj rekrutoj dummilite! Oni fiksis
rendevuon kun kuracisto de la najbara urbo, alirebla pertrajne. Porokaze oni
vestigis min civile kun supre la loza franciskana froko, kaj mi veturis tra mondo
de mi apenaŭ memorata aŭ plumpe ignorata aŭ disdegne repelata eble pro
timo esti de ĝi allogata: el miksaĵo de sentoj imponis tiu de svaga sed insista supereco
antaŭ “mondumanoj”.
Mia vesto ricevigis al mi riverencojn sed ankaŭ enviajn rigardojn pro mia privilegio,
mi pensis, ne barakti por proviziĝi je eksterkuponaj nutraĵoj, tiam troveblaj
preskaŭ nur ĉe la multekosta nigra merkato. La specialisto min vizitis
lasante, post forflua elfarita esploro kun detalema babileca enketo, enpaperigitan
diagnozon deklarantan, ke la malsanemulo estas tute sana.
Lin salutinte, pro deziro ne damaĝi liajn atendantajn klientojn mi preferis
premi, riskante ĝin tute kunĉifi, mian frokon, momente demetitan, por senbalastigi
viziton, en la valizon kaj resti kelkhore en civilaj vestoj.
Elirinte el la kuracistejo, kaj atendanta la posttagmezan trajnon, mi sidiĝis
sur plurpersona ŝtona benko antaŭ la fervoja stacidomo, kie solece mi elpakis
la du sandviĉojn preparitajn de la konventa kuiristo kaj jam mi ekmanĝis kiam
en la sama benko eksidis diketa maturulino, eble tridekjara mi supozis, kiu,
hezite ŝoviĝante miaflanken, eble hontece, murmuris, ke ankaŭ ŝi malsatas sed
havas nenion por manĝi: “fakte la tutan matenon mi ne gajnis ĉar la soldatoj
trairas hastece kaj eble konfuzitaj pro ordonmankoj. Bonŝancu al vi, ŝi flate aldonis,
kiu neĝenite manĝas antaŭ la paŝantoj”. (Antaŭ ol vesperiĝis kuros onidiro,
ke soldatoj amase dizertis el la portrejna taĉmento de la kazerno en Vicenza.
Fakto, tia, kiu provokos reagojn, ĉe lokaj militestroj, danĝerajn ankaŭ por la junuloj
de la fratio, kiel oni konstatos pli malfrue).
Al mi ŝajnas klare, ke ŝi haveme celas al miaj sandviĉoj: mi do hastas meti
en ŝian manon unu el la du, kiun ŝi akceptas kaj ekmanĝas avide, dum mi finas
la mian. Postnelonge ŝi pliapudiĝas al mi, pridemandante kaj ruze provan-
68