LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĉeesto. Parencinoj piemaj akompaniĝas ne plu al persono sed al kadavro. Mi
foriras eĉ el la domo, apenaŭ konsciante ke, eĉ la plenpulma spiro jam ne plu
senangoras, kaj vagadas laŭ trotuaroj kvazaŭ liberigita el streĉitecoj de nepacienca
atendo, subtile dankema, ke ŝin fine kelkulo indulgis per la favoro de
liberigo je lukto ne plu eltenebla. Mi vagas somnambule, sed kun la ronĝanta
penso ke mi ne povas eviti, eĉ mi krude jam ekkonstatas, la ekmalbeliĝon de ŝia
vizaĝo, kiun mi nun unuafojon samtempe klopodas imagi laŭ tiu de la iama vivo.
Ĉe la suferokulmino, mi komike kondutas kiel promenanto senceluma kaj
feliĉa meze de nehaltigeble moviĝantaj homoj, neniel mi aspektas kiel provanto,
jam perdinte memsenton, sin deŝarĝi de la peno vidi morton kaj mortintinon.
Momente tia konstato, nova ĝeno en konfuzita menso, ekaperigas pluan
ofendon al Elvira, kvazaŭ forestiĝo el ŝia ekkadavriĝo estus malklara signo de
patra amo: de tio tuja, apenaŭ regata, impulso reveni ĉe ŝi por ŝin tuŝi dormantan
kaj ŝin paroli mortintan.
Mi promenas travidante duoblaĵon de mi mem: iri kaj reiri ĉe tiun fatalan ĉambron
kun sentoj duonakceptemaj kaj duonikonoklastaj: preĝo kun kolero, protesto
kun rezignacio.
Post duonhora senkiala kvietiĝo, mi denove stumblas de ekstrema akceptado
pri la dia volo, nivelmense sekurigita, ke ĉio de Dio disponigita kontribuas
por la bono, al ribelo defianta Dion per maldelikataj kvalifikoj aŭ ironiaj kromnomoj
kiel “vi estas la indiferenta kontemplanto de la universala sufero” kaj
“via nuna nomo, ĉu vi scias?, senhontulo, ĉar vi ĉie sensufere rebrilas el la ruinaj
rompaĵoj de vi provoke kaŭzitaj” kaj “vi donacas por enpafi al vi okazon
kruele forpreni”; kaj “vi prenas kion mi neniel oferis al vi”, aŭ “vi estas la
konspiranto kontraŭ la homa feliĉo” aŭ “vi kiu atendadis min ie embuske por
ensalti sur min, nun kontemplu kion vi faris”, “se mi kapitulacos antaŭ vi, ke
tio okazu ne pro amo”. Agnosko pri Dio eklimas, eĉ fariĝas aperta defio.
Mi min riproĉas, eble sarkasme: “Kial mi iam ĝojis pripensante, ke Dio
estas la gajganto de mia vivo? Ja, ĉu la ĝojiganto aŭ la stumbliganto? Fine
aperas via vera vizaĝo…”
Kaj se io de mi admonas. “Ne faru vin blasfemulo!”, mi refute konsentis:
“Ĝuste! Dio ne meritas tiom da atento!”.
Mi volus ke tiuj akuzoj al Dio estus evidentige pravigitaj por koni fine la
rikanan kaŭzon de miaj suferoj. Tamen tiu memtruda klopodo lin kulpigi ne
tute kaŝas, ke mi scias, ke li tia ne estas. Fakte samtempe mia plej interna voĉo,
samtempe kun la disfluo de grimacaj esprimoj kaj juĝoj, elaĉeteme diradis:
”mi tion ne pensas”, min revenigante al la deziro de senkondiĉa submetiĝo.
410