LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Laŭlonge de dek jaroj mi povis elspezi miajn energiojn inter gejunuloj kun komuna kontentiĝo. Sed ĉio estas destinita al finiĝo. Kaj tio estas nun ekŝvebanta ankaŭ sur mia nuna aktivado. Jam preskaŭ ĉiusemajne, kvazaŭ per konspiro de la aferoj aŭ de mia ne pli kaŝebla maljuniĝo, okazadis evento kiu povis dubigi lernejestrojn rilate miajn restantajn lertecojn en la majstrado de adoleskulaj klasoj. Ĝi klariĝu jene. Tiufoje temas pri dekkvinjarulo kiu el fenestrosojlo lerte kaj rapidante iradis al la proksima fenestrosojlo, trapaŝante sur la ekstera kornico, kvardekcentimetra profunda kaj okmetra el la suba korta pavimo. Ankaŭ dum mia leciono li abrupte komencis fari la danĝerriskan manovron minacante sin faligi suben, en la vakuon, se mi estus alvokanta la lernejestron aŭ provanta lin bloki. Mi atendis, senmove kaj sengeste kaj senspire, ke la junuleto revenu ricevi la dozon da aplaŭdoj (do, la heroaĵo ne estis al sia unua manifestiĝo), antaŭ ol interveni; tiupunkte mi provis lin bloki barante realiron al la fenestro; sed li, alta kaj magra, ŝtelrevenis al la fenestrosojlo kaj rekomencis la manovron. Tiam mi retiriĝis kiel eble plej fore el fenestro, mornmiene invitis la kunklasanojn, ke ili ne kuraĝigu per aprobaj flustroj kaj admirgestoj. La teruro, kiam Dio volis, pasis. Ne eblis ne denunci la aferon, sed la teruro ne tute maldaŭris ĉar nun ĝi fariĝis timo pro eventuala negativa impreso, ĉe profesoraraj pedagogiaj konsiliĝoj, kiu sumite kun la pendanta juĝo rilate mian ideologion (pri la nesubtenebleco, laŭ hipotezaj antaŭpostuloj de filozofia feblismo, de moralo ĉiujn tenanta: se tiel, fio kaj pio, kulpo kaj senkulpo iel samus; kaj pri malfacileco trovi validajn motivojn por regresi el droguzo), povus plikompromiti miajn honoron kaj reputacion, al kiuj alkroĉiĝas ĉiam pli maljuniĝanta homo. Kiam mi sciigis aliajn klasprofesorojn pri la okazintaĵo, ili falis el nuboj, nome ili neniam sciis kaj konstatis. Male, je atenta esploro rezultis, ke la akrobataĵo delonge amuzis la klason dumintervale inter unu leciono kaj la alia kaj, ke profesoroj ŝajnigis ne vidi aŭ, por forigi la junuleton el la danĝera manovro, permesis, ke li restu ekster la klasĉambro kaj vagu laŭ koridoroj. Intensiĝis miaj maltrankviloj ne nur pri mia sorto, sed ankaŭ pri la kultura forĝado de la gejunuloj aparte en adoleska fazo. Evidente, por tiu adoleskulo la aplaŭdoj de la samaĝuloj valoris la penon riski la vivon aŭ alfronti eventualajn lernejestrajn punojn. Ankaŭ el tio dedukteblis, ke ĉe la junularo la influa rolo pli efika estas ludata de samaĝuloj, de samsimpatiemuloj; malpli influas la juĝo de gepatroj kaj edukantoj. Por formi junulon, do, necesas formi la grupon en kiu li vivas. El tio la mallarĝaĵo: por modifi la grupon necesas modifi la ĉiun unuopulon, kaj por modifi la unuopu- 344
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem lon necesas modifi la grupon. Ĉu mi ankoraŭ kapablas agi samtempe en la du kunfluantaj direktoj? Kaj se miaj eduk- kaj instru-metodoj fine estas revizibezonaj, ĉu mi kapablas tion fari? Se insisti, ĉu eviteblas al mi kompato kun demisiiĝo kaj eble damaĝoj al la junularo? Iam gejunulojn oni juĝis emaj prefere al idealismo ĉar, laŭ interpreta opinio, ankoraŭ eksteraj de la komplekseco kaj konkreteco de reala vivo; nun mi ne nur suspekte sed konstate trovas, ke la gejunuloj ne plu enkadriĝeblas laŭ tiu, eble abstrakta, kategorio: nun ili sin montras realemaj kaj konkretemaj. Pli ol problemojn ekzistencialajn ili vartas la problemojn de la ĉiutaga travivado. Aŭ ĉu eble jam mia generacio tiel kondutis? Mi nun pene rememoras kiel pensis kaj sentis mia generacio! La aktuala generacio jam duarangigas la antaŭan vantantan la konkeron de la luno: la nova jam vivas transe, en marso, sagacas spertuloj. Kaj fine, kial ne konsideri la senutilecon de mia sufero? Rezulte, krom tio eble pro tio, enŝoviĝis en miajn pensojn varispecaj duboj. Tiun distancon inter mi kaj la nova junularo mi ekopiniis devenanta ankaŭ de mia maljuneco; certe mi tion ĉiam sciis sed nun evidentiĝis, ke ne plu sufiĉas vervo kaj argumentada dialektiko kaj pedagogiaj eskapiloj kaj konstanta enmergiĝo en la disciplinon instruotan. Mi ekvidis modifon en la sinteno pri mi far la junularo. En la rilatoj kun iuj elsaltis pli kaj pli pensmaniera diferenco, pli bone jam kreiĝis heĝo dividanta, ĉe kelkaj klasoj, mian instruaĵon disde ilia atento. Mi min ekjuĝis jam postiĝinta en la perceptado de tio, kvankam foje al mi iliaj vivintencoj kaj reagoj ŝajnis komprenataj kaj edukcele valorigataj, kaj, kvankam hezitantaj inter klopodoj kaj provoj, miaj respondoj al la postuloj de la juna konscienco, plurfoje preterlasata aŭ snobe juĝata ĉe parto de la profesoraro, al mi ŝajnis eduke oportunaj kaj taŭgaj por la bezono. Ankaŭ iom da orgojlo, eble, malpermesadis, ke mi kapabliĝu eniri en iliajn vidpunktojn, kaj kiam ili ne akceptis la miajn, tion mi ekjuĝis fore de problemsentoj. La lecionoj mueliĝis per diskutoj, disputoj, kvereloj, dum kiuj mi perdis foje kvieton kaj povon interesi. Restas ĉe miaj oreloj la lasta devizo flankenigante min kun mia disciplino: “en tempo de demokratio viaj instruaĵoj tenas nin en aŭtoritatio”. Ĉu mi estas detruanta la edukan konstruaĵon de la laboro de la pasintaj jaroj? Iom post iom mi certiĝis, ke jam miaj vortoj sonas malakute ekstertempaj kaj mia figuro kiel nigrablanka foto el albumo. Ĉiam pli febliĝas mia kapablo kunteni la ekscesaĵojn de la lernantaro. Jam venis horo jen definitive reko - 345
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 349: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?