LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
perojn. Mi ne povis montri mian estimon al virino lasante al ŝi parolvicon, komenton,
finan juĝon, kaj kavalirecan sintenon, ĉar mi ankoraŭ solis. ”Vi ankoraŭ
ne malkovris kiom virino meritas egaliĝi al viroj, eĉ en ekleziecaj medioj...
ĝis nun la ekleziaj medioj neglektas la virinon... sen ŝi, eĉ en teologiaj
aferoj, eklezio estas mankhava”, estis ĝisgurdaj sentencoj de ekspastraj edziĝintoj.
Kiom da energio, kiom da fiero en tiuj ĉi virinoj, kaj kiom da fiero en
iliaj edzoj pro ilia fiero. Ne estis malica la penso, ke en tiu ekzaltiĝo peris en
eskpastroj io celanta pravigi kaj triumfe heroldi la logikan oportunon de ilia
nova elekto: se ili elektis edziĝi, tion ili faris ankaŭ pro idealisma motivo, tio
estas igi virinon plencivitana en la eklezio! “Sed tiuj juĝoj alvenas nur kiam
ĉio estas, eĉ kuniĝe, kundividita kun la virino sense sentita. Je tiu ĉi sperto de
pastra edzstato iel povas profiti la eklezio por ke mem sperte eksciu pri virino
ion novan kaj ĉesu limigi la pastrecan ordinadon al viroj”.
Apenaŭ estis menciita mia konvinko ke eĉ por viroj ne estas rajto sacerdotiĝi.
Tia tasko tanĝas Kriston mem, tial nur li alvokas kaj laŭvole. Praktike, en
la eklezio nur la episkopo alvokas laŭsiajuĝe: ĝuste tia alvoko rajtigas.
Al aliaj sciemaj laikoj, ekstere de la klubo, pri miaj opinioj pri la laika vivmaniero
mi manifestis mian ĝenon kaj surprizon, ne antaŭimagitan, nome la
foresto, ĉe laikuloj, de iu ajn konversacio aŭ aludo aŭ okupiĝo rilate Dion kaj
la vivocelajn aferojn. Preskaŭ subite, kaj abrupte, mi ekkonsciis, ke homoj estas
ĉiam enmergitaj en okupoj kaj distraĵoj, el kies horizonto Dio lampas pro
sia foresto. Ankaŭ estontece tiu miro sinkigis en senrespondan demandon: kiel
povas estiĝi hominda ekzisto preterpasanta kaj mallumiganta la eternajn ekzisto-problemojn?
Ankaŭ miaj malnovaj laikaj amikoj, kun kiuj kiel kutime
mi konversaciadis pri tiuj temoj, eĉ konservante al mi amikecon kaj familiarecon,
pri tiuj problemoj nun ne sin lasas senpuŝiĝe breĉi. Ĉu opiniendaj tro intimaj,
eble trakteblaj nur kun instituciaj aŭ tre oficiale fidindaj personoj? aŭ ĉu
problemoj nur forigataj pro tio ke al homo sufiĉas la feliĉa stato de tiu ĉi
vivo?
Ankaŭ inter la ekspastriĝintoj la temo “Dio” riskas fariĝi asepsa aŭ nur objekto
de rezonadoj: la korinklino kaj ama parolaro perdadis ĉiam pli la stilajn
vortojn kaj konfidencan esprimiĝon.
La klubaninoj min instruis kiel iri tramonde sen ke mi plu montru la signojn
de la longedaŭra fratula kaj konventeca ŝablono. Certmomente mi min perceptis
ilia vartito kaj agordito sendita debuti en la mondon inter homoj nur trasorbitaj
de la volupto sin elegantigi. Ili zorgoplene konkuris aspekte reordinarigi
tiun netaŭgulon ekstertempan: enpaŝi tramonde, eluzi la arton konvene nodi kra-
259