LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Kaj tiupunkte oni rehaltis sur la reala kripo, la alloga dolĉeco de la infano
kaj ties donacado de homaj ĝojoj. Tiupunkte la publiko ŝajnis pli partoprenanta
kaj kuntrenita, eble taksanta la antaŭan prelegan eron iom abstrakteca. La
popola partopreno esprimiĝis preĝe, kante, lude kaj babile.
Iom doktece okupis la scenon ankaŭ la du pliestimataj uloj de la loko, nome la
kuracisto kaj apotekisto, kiuj samkoncepte esprimiĝis per malpli komunikiĝaj
vortoj, sed tuj ĝuante je la komuna konsento.
Ni du, franciskanoj, do filoj de la inspiranto de unua okcidenta realisma
kripo, sprosigis el la historio priskribon de la betlehema origina kripo, distingigante
tion historian el tio piece fantazia.
La maljuneta fratino de la pastro, kvankam lameta je unu kruro, piede reiradis
plurfoje tage ĝis la preĝeja placo en kies debitejoj troveblis ankoraŭ io
nutraĵa: kaŝtanoj, rikoltitaj montare de infanoj kaj eksterkupone vendataj al
malsatemaj aĉetantoj. Kelkajn eknoktiĝojn, kiam la frosto firmigis dome la loĝantojn,
kun la pastro eĉ ni, iom trafrostitaj, promenis ĝis tiu publika placo
por alverŝi la poŝojn per tiuj rostitaj kaŝtanoj. Ni promenis, trankvile manĝante,
ĉar ni en tiuj horoj estis nerekoneble viditaj, eventuale, de malmulte da
personoj dum la cirkulprohiba tempo ne rajtas bloki pastron, kaj liajn akompanantojn,
se alvokatan de malsanulo, kiu ne nur pretekste tie kaj tie en la paroĥeja
teritorio vere ekzistis: kaj la pastro havis ĉiam preta vizitotan malsanulon!
La enuo, tial, kiu ne evitis alpintiĝojn en ĉiamdaŭraj horvesperoj, trovis
momentan distrigilon. Al ni, fakte, komenciĝis ne plu sufiĉi la studobjektaj
novaĵoj de la antikva historio aŭ kristana latina literaturo, al kiuj ni jam alproksimiĝis
en nia furora studa progreso.
Kiel lasta, sed nemalgrava kaj ne forgesita, distro, eble pli kurioza ol raportinda,
estis jeno: preskaŭ ĉiunokte alte super nia kapo zume aerpatrolumis
alianca esploravio senĝene eliriganta mitralpafilajn kuglojn aŭ brulbombojn
sur ĉiuspecan luman. Aliancitoj eble per tiu teruro celis kunpeli la popolon al ribeliĝo
kontraŭ la okupantoj.
Pippo (joĉjo, onkleto, jozefeto) la popolo ĝin amuze kromnomis eble pro
ĝia kadenca insisto kaj senofenda ĉeesto: senofenda se atenta obskurado malhelpis
al ĝi vidi aŭ supozi ion militecan. Proksimume centoj de tiaj “pipoj” ĉiunokte
fluge operacis kiel nevidebla glisilo, plutenante la altecon de cent/ducent
metroj, super la norditala ebena teritorio: po ĉirkaŭ kvindek/cent kvadratajn kilometrojn.
Oni ĵuris, ke foje junulaĉoj, distrocele, ie kaj tie trakampare ekbruligis stoplojn
por provoki “pipan” reagon dum la sinsekvaj rundaj karuseloj. La reago
122