LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Romo perdis la mizerikordan mienon kaj alprenis tiun de la dominado,
vantema kaj malmola”, sonis ilia malpli akra devizo.
Tiu evento fariĝis abrupte la precipa stumbligilo ene de miaj certoj kaj
kontentiĝoj, el kiuj diversaj homoj, kiel supre vidigite, estas trairataj ankaŭ de
konsciencaj malkvietoj.
Rilate tiun komenton, pri la nekonveneco de posteksiĝa restado en teritorio
de sia pastra prizorgado, mi traspertis, ke la plej akraj akuzantoj kontraŭ la
eklezio poziciiĝas en tia kategorio: la ekspastroj restantaj, post edziĝo, travivi
en la socia medio de sia antaŭa pastra deĵorado travivas ĉiam kontinue puŝataj
al streboj por defendi kaj montri la rajtecon de la elekto, ĉiuflanke observata;
kaj tia tensio akrigas orgojlon kaj sinsekvan enmergiĝon per novaj plipravigantaj
motivoj serĉantaj kaj pliigantaj ekleziajn miskondutojn. Vetindus, ke
inter la vilaĝanoj troviĝas kiuj pensas, por uzi popularĵargonaĵon, ke ekspastro
difineblas iu “kiu ĵetis la sanktan vestaĵon al urtikejo” kaj tio povas daŭre ĝenigi
kaj revigligi nekonscian reagajn pravigon kaj senkulpigon.
Ankoraŭ rilate la edziĝintajn sacerdotojn: fine mi ekkapablis ilin distingi per
pli enkadrigaj kategorioj mirigantaj la profanulojn. Mi elĉerpas el mia sperto kaj
de mi ellaborita enketo, praktike aranĝita de mia edzino kaj aliaj virinoj. La enketo
kies skribajn demandojn responde plenplenigis kongresanoj el diversaj
kurentoj, celis sondi disponeblecon reveni al la pastra agado kiel pastroj enfamiliiĝintaj,
kaj pri tio mi, poste naciskala kongreso de ekspastroj edziĝintaj,
verkis artikolon en katolika klerikulara revuo, rikoltintan, laŭ onia diraĵo, vastan
konsideron far de kelkaj episkopoj. Nur triono, estu dirate por statistiko-ŝatantoj,
akceptus tion fari, nome reenoficiĝi pastredziĝe!
Mia “kontraŭflua” irado rilate la regantan memteniĝon inter ekspastroj refajriĝis
okaze de impresa serio da eventoj. Unu el tiuj, kaj estis la lasta tiutipa,
jenas:
La ekspastro, iniciatinto de la klubo, plu restanta kun la modera grupo, do
ŝatata de la plejparto, planis projekton precizan, kiun mi konsciis, kelkan tempon
poste. Ĝi devus konstrui efikan respondon al tiu ĉi taska demando: Kiel
senvestigi la ekspastriĝintojn je pastrecaj aŭ religiaj spuroj, kuŝantaj en iliaj
animoj, antaŭ ol tiuj ĉi frue/malfrue surfaciĝu nereteneble kaj elkreskigu religian
reviviĝon?
Por atingi tiun celon li inventis taŭgan strategion: antaŭe, laŭ kelka tempo,
li nin kunsidigis por komunuma mescelebro, poste el la mescelebro li elstarigis,
sinteze kunpremante vortajn formulojn kaj ignorigante fundamentajn ceremonion,
la kunvivadan rilataron kunligantan animojn kaj diversulojn, pliposte ekspli-
294