LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem obskuro pri la motivo, kreis al mi kroman okazon de humiliĝo ĉar, laŭ komuna opinio, subita eksigo kun formovo el loko okazas nur pro koramaj mismarŝoj. Marĝenigita pro miaj pensoj kaj pro la senoficiĝo, kaj certigita ke la aferaĉo jam ĉesis esti nur konfidenca, mi komencis sendependiĝi el la devo “engaĝe kaj kunlaboreme” konduti; eĉ rimede aŭtonomiiĝis, kaj por tion fari ekserĉis kaj interkaptis monon destinitan al la fratularo, elĉerpante ĝin el leteroj de bonfarantoj aŭ tiujn ĉi mem kontaktante per diversaj pretekstoj kun la fina celo peti monon. Malgraŭ suspektata pri tia monkvestado (interpretata ĉe mi kiel ruzaĵo por min subteni en la alstrebataj studoj), mi sukcesis obteni, ne sen suspektigi gravajn danĝerojn por ĉiuj, denove la eksplicitan permeson, kun relativa financado, frekventi studlokojn, kiujn unuamomente strikta klaŭzurpuno malhelpis aliri. En tiu nova konvento miaj pastraj restartiĝoj preskaŭ senrezulte provis peni por reakiri la originan staton, tiun de la ordina cirkonstanco kiam ili fontis el la konvinko, ke en tiu stato oni povas kaj devas agadi por kaj kun Kristo. Ankaŭ miaj tiamaj entuziasmiĝoj estis de mi taksataj impregnitaj per tiu prerogativo. Nun, male, povis okazi, ke ili, de hodiaŭ al morgaŭ kaj senrimorse, min forlasadis ne pro laciĝo aŭ bezono ŝanĝi objekton travagantan la menson: ili malaperadis, almenaŭ laŭŝajne, senkiale. Unu el tiaj animaj vakuiĝoj min tute okupis en tragika, kvankam ne malkutima, cirkonstanco. Cirkonstanco kiu, eĥiĝante en la memoro, faligas min en refleksan tikon aŭ subitan nebremseblan strangaĵon kaj duonvolitan gestaĵon aŭ esprimaĉaĵon insulte al io aŭ al sanktaĵoj: kaj tio ĉio por forigi la kulpigan memoraĵon de antaŭ mi kaj por min elturni el la embaraso kaj forfuĝigi el nevinkeblaj enaj persekutantoj. Alifoje por min liberigi mi laŭtvoĉe disŝprucigas sensencajn frazojn, mirigantajn eventualan ĉeestantaron, kiujn tamen mi ĉiam sukcesas senmirigi per akcepteble mirŝtopaj kromaj vortaj aldonoj: reputacisavaj aposterioraĵoj pri kiuj mi lertas. Nur post pacigaj rezonadoj kun mi mem, dum la enveno en tiajn memoraĵojn, mi sukcesas ne plu bezoni komplikajn taktikojn por reteni emon al tikaj movoj. La komplican fonon okazigis la popola patronfesto en la kvinmilanima urbeto de miaj patraj geavoj, kie onkloj kun onklinoj kaj kuzoj kun kuzinoj atendas, ke mi, la plej honora parencmembro, pasigu ĉe ili iujn tagojn, dum kiuj ili povu min honorfesti kaj, eble, publike fieriĝi pri mi antaŭ si kaj la urbanoj. Mi atingis ilin kun la animo envolviĝinta en la antaŭvido kaj deziro je ĉiu kosto distriĝi, eble por forgesi konventanecon. Sed jen ne antaŭviditaĵo: mia patra avo enlitiĝis, kelkajn tagojn antaŭe pro grave pliakriĝinta malsano kaj ĉiuj restis 234
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem kondiĉitaj de tiu ĉi ĝenanta evento. Mi trovis lin pene spiranta kaj alvokanta mian alvenon kaj postulanta mian kontinuan ĉeeston apud si. Apenaŭ malapudiĝante el li, mi devis aŭskulti petegojn kaj plorojn kun ekduonaludoj al mia travidebla seniluzia, por mi kaj por li, rezigno pri la partopreniĝo en la vilaĝeca patrona festo pro lia alproksimiĝo al morto. “Post tiuj ĉi suferoj, li kompatopete pen- kaj plen-spire singultas, mi mortos kaj vi liberiĝos je malhelpo festi kun la aliaj”. Kaj tiupunkte sparkis evidentiĝe, sed senhorore, mia egoismo: mi akceptis, mi aprobis, al mi plaĉis, ke la anoncita okazontaĵo realiĝu baldaŭ por ke ne misiĝu miaj tempo kaj libero: lia postmorta alproksimiĝo aŭ malproksimiĝo al Dio min interesis neniom! Postkelkhore al la homo, jam ekstertoranta kaj vizaĝe ekspasmiĝanta, vere forfuĝis la vivo kun penaj spiroj kaj miaj supraĵe partoprenaj sanktaj vortoj, kiujn li kun delikata konsterno montris percepti senpartoprenaj, eble malpaciencaj. La patronfestaĵoj, intense flegitaj ankaŭ de mia parencoj, absorbis min, fone kaj publike, kun miaj gekuzoj, ĉar ĉiuj absorbis, el mia ne sufiĉe kaŝita mondumeca festemo, neantaŭvideblan sintenon. Kreiĝis stranga etoso: mi tuj eksnobliĝis je ilia fiero prezentanta min esceptaĵo honorpleniganta la familian nomon, kaj samtempe enmiksiĝis en iliajn cirkonstancajn pens- kaj agadmondumecaĵojn; mi estis orgojle prezentata fratulo al amikoj de parencoj kaj samtempe laŭdata ĉar “li ne estas tute pie animvarbanta”, kaj puŝita, ne sen mia komplico, de ili engolfiĝi en senkompatajn festaĵojn. Ni do, malgraŭ la protestoj de la avino, ĉe amuziĝejo kaj allogiĝejo, la kadavra avo forgesita en lito, kie, laŭ mia posta fulma matena konstato, liaj vizaĝaj trajtoj jam perdis la malmolan troecon de la lastaj antaŭmortaj momentoj, kiujn mi eĉ nun vidas kvazaŭ ĉeeste; pormomente mi restis mirigita, ke liaj okuloj ne malfermiĝu por min gvati suferplene. Inertiga silento ĉiujn invadis la sekvan tagon, eble pro ekremaĉiĝa kulposento. Se eblus forskrapi la memoron pri mia tiama devojiĝo, kaj se eblus certiĝi, ke la min adoranta avo ne kaptis la etoson de mi intensigitan, se el mia homa kaj tiam pastra maldignosento ankoraŭ ne tralikiĝus honto, mi pretus pagi per ĉiu ajn sufero. Pagi ja, kondiĉe tamen ke tiu memoro kaj abomena bildo kaj la honto mem ne forgesiĝu pro neniigo de kulpo. Eble, la punpago konsistas ĝuste el la hontiga memoro pri tiu morala kraŝo per la fia konduto. Bonŝance tiuj momentoj de blindeco, blindigaj ankaŭ por la ĉeestantoj, estis raraj, sendube tiu ĉi estis la plej translima, taksebla ja kiel struktura velkaĵo 235
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 195 and 196: “Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 239: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?