LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
korektanta profesoro, Marco Marchezan (Marko Markezàn) iniciatinto de la
Istituto, trovis en ĝi spurojn de kaŝtrompa, por li tiam sennoma, denaska malsano,
debiliganta, ilin suferigante, la muskolojn aparte je nivelo de la brakoj
kaj kruroj, kaj perturbanta la humurstaton de la malsanulino.
Ankaŭ pri la konkludaro de la profesoro mi havis hezitojn, tiujn tenante tamen
sekrete en mi. Fine la doktoriĝintino decidiĝis pliserioze sin klinike kontroligi
ĉe kuracistoj: tiam ŝi, kaj ni, iĝis informitaj, ke ŝia sanstato estas plagata
per nekuracebla gena anomalio, kies negativaĵoj povas nur kreski, neniam, laŭ la
tiamaj sciencaj, malflusi. Skemoforme dirite, la tre rara malsano nomiĝas,
per vortoj multe ĝenerala, imunologia sistemo en ribelstato kontraŭ sia organismo
en progresinta fazo. Post kelkaj jaroj, ilin renkontante, mi kun mia kunulino
konstatos, ke la patro foje devas enbuŝigi la filinon ĉar ŝiaj manoj ne
plu kapablas kapti aŭ reteni la plej simplan manĝilaron, dum ŝi konservas tamen
viglaj la intelektajn energiojn.
Miaj spontanaj konkludoj: la psikologio de la grafologio kreskigis en mi
unubate la scion pri de la komplekseco de la homa animo, la estimon pri la intuiciaj
kapabloj de mia amiko kaj pri lia sindediĉa adaptiĝo al la bezonoj de la
filino, kaj miajn komprenon kaj ekskuzemon rilate la konduton de la filino de
mia amiko... kaj la neprecon de plia mia singardemiĝo. Senvole, tiu ĉi sciencbranĉo
fariĝis, eĉ sen profesiaj celoj, mia nova esplortereno. Kaj enmetiĝis,
senintence sed tute prave, inter miaj konvinkoj, ke la evangelia proverbo “Ne
juĝu kaj ne juĝatos” nun praktike apogiĝas ankaŭ sur sperto kaj konturiĝas sciencmorala
sentenco: atendu scii antaŭ ol juĝi por ne esti taksata, almenaŭ ĉe vi,
ne nur malprudenta kaj duonstulta, sed ankaŭ kulpa!
Tujpost mi decidis min ligi al la religiula vivo. En la jaro kaj duono de
prokrasto la pastra idealo akiris novan allogan perspektivon transverŝante la
konvinkon, ke ĝi eblas ankaŭ al la nesolidaj vokiĝoj kiel la mia. Mi preĝis intense
kaj fine mi petis aŭ akceptis transdoni mian vivon definitive al la senprofita
idealo kiu sin nutras nur je fido kaj amikiĝo kun Jesuo Kristo kaj amo
al la homoj. Firme decidinta, mi komunikis mian elekton.
Dependas nur de vi, remetis la superuloj tiun ĉi fojon. Min oni ordinis pere
de la mansurmeto de la urba episkopo, ĉirkaŭatan de la familianoj kaj parencoj fieraj
pri tiu evento kiun mi vivis tre fervore kontaĝe allasante al ĉiuj impreson
de plenĝojo. Tuj post oni destinis min por prizorgi ĉe paroĥo permesante,
ke mi frekventu, jam diplomiĝinta pri esperimenta psikologio, la Superan Teologian
Lernejon ĉe la klerika seminario de Venegono (Varese, Norditalujo)
por akiri la licencion kaj magistriĝon pri teologio.
227