LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
sed kiam ĝi apenaŭ moviĝas tuj sin blokas: dek/dudek junaj, tre junaj gefaŝistetoj
kure alvenas okupi la apudan vagonon, rezervitan por militeca personaro,
kaj post kelkaj minutoj malsupreniras, forigante, senscie sed certe senmerite,
nian kaŝitan kaj eknekontrolebran angoron. Kun io da ne sensuferiga
malhasteco kaj skuegoj la trajno prenas la vojon al Udine.
Absorbitajn en tiuj, por ni iom ne zorgoplenaj, jam pli distraj ol gravaj babiladoj
kaj komentoj, kaj jam alvenantajn en la urbon Udine, nin enrompe trafas
singulta alarmsireno kun preskaŭ samtempa bombavia bruego: oni sin ĵetas
korpplanken, la plej bonŝanculoj enpremiĝas inter lignaj sidiloj kaj planko.
La memoro pri sendiskriminacia mitralado kun mortigoj frenezigas kaj kriigas
personojn premantajn kontraŭ rigide fermitaj trajnpordoj. Estis antaŭvidite en
similaj kazoj, ke la trajno tuj haltu por ebligi la fuĝon de vojaĝantoj. Male, nia
konvojo pluiras. Neniu signe protestas ĉar klaras la motivo: konduki la vagonaron
eksterurben por limigi la lezojn al personoj kaj aĵoj, se reale la bombado
aŭ mitralado okazos.
La elektita haltejo, post kvaronhoro, situas en aperta kamparo kaj tuj ĉiuj,
sendelikate eltrajniĝinte, dispeliĝas inter plantoj kaj garboj da fojno aŭ pajlo,
stakigitaj ie kaj tie, kiom eble plej fore de la trajno kaj fervojo. La suno, dumtage
plurfoje apenaŭ vegetanta, nun jam ne videble formigras allasante apenaŭ
palajn vesperecajn duonhalonojn. El ekmallumo nur voĉoj senĝenite respondas
al voĉoj sin interserĉantaj ĉar la bruo ne stiras la malamikon el la ĉielo
sur nia kapo, malkiel la lumo: ĝuste karbonaj fajreroj de la lokomotiva kamentubo
estiĝas senpudore, kaj senrimede, invito al deaera atako. Ni ne travidas
alten aliancajn aviadilojn, kies ĉeeston kaj direkton helpas diveni nur surdiga
bruego: bonŝance la timata kaj atendata siblo de elfalantaj bomboj ne venas.
La aviadiloj pluiras nordokcidenten; kiu scias kien ili iros deĵeti sian
mortigan ŝarĝon? Mi kore dankas al Dio pro la eskapita danĝero. Verdire la
danksento iom dampiĝas ĉar tio ĉi travidetiĝas al mi egoismeca: ĝi enŝoviĝe
suspektiĝas ĉe mi, ke tio kovras ankaŭ la kontraŭfratan dankon por ke Dio antaŭenirigu
la aviadilojn elfaligi siajn bombojn sur aliajn urbojn, aliajn gentojn.
Mi forigas tiun malkvietigan flustron pro tempomanko rafini la spiritekzameniĝon.
Ni akceptas, de pasaĝeroj, la milojn da konsiloj, liverataj preskaŭ kiel liberiĝo
el ĝena ĝentileco kaj de mi afable atentitaj nur por ne malkomplezi al
proksimuloj, revenas al la vagono por palpe elfosi el la enmalluma malordo
niajn pakaĵojn; kaj senĝene kaj senscie enpenetras kamparajn stratetojn direkten
de proksima vilaĝo en la jam malheliĝanta mallumo dum la granda parto
84