LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
religia kredo estas koncernata sed nur ĝiaj sekundaraj eksteraĵoj aspektaj.
Laŭ ili, devus okazi samkiel en lavango, kie falintaj la unuaj aspekte religiecaj
neĝeroj, tiuj ĉi devus faligi ankaŭ la tutan religion kaj vivkonceptadon.
Sed ne nuliĝis tiuj ĉi ĉar kio falis nur supraĵe rilatas al religio. Multaj el ili
estis baptitaj de mi, multaj iam ricevis franciskanajn personajn nomojn, iuj
volontule envolviĝas en katolikaj profesiece porsocialaj organizaĵoj; nur kelkaj
konsentis kun mia laikiĝo, sed inter ili la konsento ekaŭdacis enŝovi, kun
la ekscesoj de neofita naiveco, ke mi inteligente agis forigante la ekleziecajn
troecaĵojn, ke ili jam antaŭe pri tiu neceso implice travidetis, ke ili jam suspektis
pri io opresema en la eklezio.
Urĝe klopodante eviti, ke mi fariĝu ŝtono de falpuŝiĝo kaj penante ripari kaj
moderigi troaĵojn de laŭmoda kontraŭeklezia kritiko, de mia ekspastriĝo
rajtigita ĉe ili, pliakute mi konsciiĝis, ke la afero jam ne koncernas nur mian
ekskategorion.
Pro subtilaj kaj insidaj similaj okazaĵoj, antaŭvideblaj aŭ eke apenaŭ antaŭviditaj,
mia animo zigzage intensigis kaj malintensigis eĉ la iniciaton fantazie
flugi kaj resti ĉe mia iam okulumita kaj vage menciita Albina, kies personecon
mi ĝis nun, sed foje kun ekdubo ke eĉ por ŝi aplikeblas “for de la vido,
for de la penso”, imagis multaspekte konsista en la svelta figuro kaj animforta
en kordisponebleco kaj precipe mia.
Se rediri ion pri ŝi, mi ŝin konis dum la porinfana kanta spektaklo de mi
aranĝita ĉe paroĥa teatrejo, kien ŝi estis kondukinta siajn bazlernantojn instruotajn
pri kantoj baldaŭ ludotaj el scenejo antaŭ publiko. Kiel jam notite, la
vesperon de la fina spektaklo ŝi hazarde sidiĝis apud mi kaj, post frazoj de la
teatraspektakleja etoso, sin sentis, dum ŝiaj zorgoj tutalien direktas, flustrata de
jenaj vortoj kun aspekta aplombeco prononcataj:
“Se mi devus edzinigi virinon mi devus trovi tiun kiu vin similas”.
“Kial ne min?”, ŝi flagris, certe enkadrigante la espriman voĉtonon en la
ŝerca etoso postteatra. Sed post kelkaj minutoj:
“Fraŭlino, mi povus perdi tiun ĉi frokon se mi trovus virinon kiel vin”.
Ŝi, intuiciante ion seriozan kaj daŭrigante manaplaŭdi kaj observi sian gelernantaron,
senhezite elbuŝigis: “sed vi ne konas min!”; kaj aldonis aliajn esprimojn
markitajn je surprizo kaj retenemo.
“Via paŝo kaj via voĉo, viaj teniĝoj implicas ĉion, manifestas ĉion”, mi ŝosigis
hazarde. Post momenta repartopreniĝo en ŝrikridoj kaj komplimentoj kun
la publiko, ŝi revenis al la temo jene:
“Du vivoj planas eventuale ligiĝi nur post sufiĉe da renkontiĝoj, da rezona-
261