LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ga medaleto jake pinĉita jam fariĝis danĝerporta signo, ĝin malpinĉis kaj, ne
rigardate, lasis ĝin perdiĝi en fosan randon. “En ĝi, al mi sindefendtone li
flustris provante ŝajnigi senafekcion, sidis miaj defendo kaj prestiĝo en Germanujo
kaj helpis pangajnon por la familio. Sed nun ĝi, eĉ se mi pri tio plendas
ene de mi mem, ne plu utilas al mi kaj al miaj bonfarantoj, male ĝi povas
endanĝerigi”. Li eksilentis, dum lia dolora konsterniĝo trapasis ankaŭ al mi,
kiu tamen penis distingi maldankemon disde senutilo de ĉiu rezisto.
Gardistoj nin enŝlosis prizonuloj, ne sen antaŭe min senigis je la okulvitroj
kaj pantalona kaj ŝuaj rimenoj, en granda senluma senkuŝbenka kvadrata salono
ĝis matene je la sepa.
Dum la restanta nokto, gajece sendorme ĝuita de samaventuremulo, svarmis
spritaĵoj de la okazaj samsortanoj, iuj pli junaj aliaj jam rekrutiĝintaj
samkiale enkarcerigitaj, kaj la kantoj kaj arifajfetaĵoj kaj subtilaj pik-aludaj
blagoj kontraŭ al nedifinitaj politikaj aŭtoritatuloj. Mia patro dormetis sur la
ŝtona planko, kiel dum tranĉeovivo de la monda milito, sed nemalofte vekiĝis
kaj admonis, emigita de sia instinkto min defendi kontraŭ la maldecaj paroladoj
kaj trivialaĵoj rikane materiigantaj sekssensaciojn, la krudparolantojn ke ili
moderu la ridon kaj ŝrikojn kaj maldecaĵojn; pliposte li mallaŭtvoĉe manifestis
al mi, ke per tiuj intervenoj li estis plenuminta la plej gravan, laŭ li, el la kvazaŭ-komisioj
al li sugestitaj de la kolegia rektoro por protekti mian naivan
senmalicon kontraŭ mondumaĵoj per kunestigo laŭeble inter bonmoraj personoj!
La kolegiaj jaroj ne jam malgravurigis el mia memoro la aĉan, ĉe la metiejo
de mia unua salajritiĝo, lingvaĵon turnitan al senpudora; sed nun la krudparolado
spronis la lingvaĵon krei preskaŭ-kontakton inter la diro kaj la faro.
Kiam fine alvenis la sepa matene iu kapitano kun militema mieno kaj korpoteniĝo,
al la vicigitaj prizonuloj legis superinstancan cirkuleron minacantan
senprocesan enkarcerigon se ankoraŭ ni estos kaptitaj eksterhejme dum la
kurfaj horoj. Kaj ĉiujn oni liberigis, escepte de unu, de mi: pro mia manko de
dokumentoj kaj pro tio ke el mia aspekta aĝo mi devintus esti, laŭ tiu kapitano,
en soldatservejo, li bezonis konfirmojn el superaj instancoj pri mia identeco,
eventuale eĉ de la religiulfara kolegio, en kiu rifuĝas kiuj provas eskapi la
militservon, li sendelikate eldifinis, aldonante, tamen, post paŭzeto, ke ĉiuj
kazoj ne egalas. Kaj post momenta silento: Kelkajn horojn en tiu arestejo, ne
en puna karcero, li plu precizigis, kun duonmoketa kaj distanciĝa tono. Mia
gapa mirego moliĝis kaj maliĝis kiam la voĉtono de la kapitano pli aspektiĝis
mola kaj bedaŭra, foje oĉja; sed senkiale ĉar mi ne eskapis el la fulma konsciiĝo
ke mia feriada tempo konsumiĝos ĉi-tie je “ŝtataj kostoj”, laŭ lia eble seni-
52