LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

vid-palpi la vizaĝon ĉiam
surirantan antaŭ iliaj okuloj.
Evidentigu, ke vi plu estas
ĉar ni volas, ke vi daŭrigu esti
kaj individue ĝoji kaj atendu,
dum nune plu fluas la diaj decidoj.
Ne timu kiam vi malaperos el nia
memoro samtempe kun viaj cindroj.
Ĝuste en tiu momento ni kuniĝos
ĉe la Savanto kiun vi volis kiun vi trovis
kiu metos en viajn manojn kion vi amis,
kion ni amis. Kaj forgesu
kaj forgesigu pri miaj ribeloj:
ili estis ankaŭ pretaj...
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Se la longaj silentaj paŭzoj okupiĝis je intensaj dialogoj kun Elvira, kompreneble
ankaŭ kun Albina ili fariĝis ekstreme komunikiĝaj. Sed la mutaj solechoroj,
kvankam malintensiĝante, foje malsupreniris kiel nebulo, kaj trenis
kun si humurŝanĝojn laŭkvalite de la pensoj ĉar okazis tagoj dum kiuj la neesplorebla
dia plano estis duarangigita aŭ aperte rifuzita kaj tiam plejoftiĝis kurtaj
vortoj kaj longaj morozoj; kaj tagoj dum kiuj la allaso al diaj decidoj favoris
paroladojn serenigantajn kaj, foje, intense serĉantajn komunikadon.
La tempo de la pensaj-psikaj kontraŭdiroj ankoraŭ ne feriis. La akcepto pri
la dia volo daŭrigis alternadi kun malakcepto dum startis ĉeno de kontraŭdiraj
reagoj preskaŭ malamoj al mi kaj miaĵoj en kuntesto de kaŝita sinprotektemo.
La tre amata kaj prilaŭdita de mi biblioteko nun perceptiĝas nur kiel spacokupo:
kia ĝia sorto, nun kiam ĝi certe ne havos konsultantojn kaj heredojn? Je
konsultantoj eble ĝuos se transdonita al iu publika institucio. Al kiu, kiam, kiel?
Jam sensenciĝis la pasinta trairado inter vendobenkoj de brokantistoj por trafi
elĉerpitan libran raraĵon. Brokantistoj, ja: kial ne transdoni ĉion al ili, sendepende
de la enspezo?
Kaj rilatoj kun la diversaj personoj? Ĉu vere ili povus eksciti en mi ankoraŭ
la kutiman pasintan allogon? Kaj kiel nun eviti la senvalorigon de ĉio,
enuigantan la iam konstantan mian kuniĝon kun miaj ĉiam esploraj interesoj?
Ĉiu neevitebla kontakto kun personoj malfacile komplete kaŝis la malpaciencon
kaj la urĝon ke ĝi ĉesu baldaŭ, tamen foje la objekto de la konversacio surfaciĝis
el mia memoro spite de mia kovrita volo ĉion interrompi.
415