LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ke ili ne spertu inviton fiksi la ŝiajn sur mia nazo sentita kiel karna eksceso
ekfuŝanta la agrabliĝon de la reciproka rigardado. Ĉifoje mi superis tiun embarason,
eĉ ekdeziris, ke malgraŭ tio ŝi min rimarku kaj notu miajn ŝtelecajn
rigardojn; kaj plaĉis al mi ŝiaj atentoj al hejmaj prizorgendaĵoj, dum kiuj kelfoje
ŝiaj okuloj ŝtele al mi turniĝis.
Ŝi manĝis polenton uzante rekte la manojn enpikante en ĝin la pinĉajn fingrojn
nigrete punktitajn dum unu el tiuj, per rapidaj movoj, de tempo al tempo
provis ŝtelece fosi la nazon. Tio iom min agacis ĉar la virineto de miaj absorbitaj
eksterspertaj pensoj estis gracie senmateria, tio estas la nutraĵoj en ŝiaj
manoj, ĉe miaj forfuĝantaj imagaĵoj, povus esti nenialio ol senpezaj kaj senvolumaj,
preskaŭ spiritizitaj. Tiuj ŝiaj gestoj malis al mia ideala vizio pri virineto.
Mi suferis, kun ekprotesto kontraŭ io neklara, ekdisreviĝon. Ŝi havis ankaŭ
grandajn okulojn, sed ne ridemajn, malkiel en mia imagado. Nur fine de
la manĝo mi aŭdacis fari ankaŭ miajn okulojn konstativaj kaj ĝojemaj pro ŝia
materia ĉeesto kiam ŝi ekparolis elvokante respondon kaj tiam ŝia figuro sufiĉe
gentiliĝis, kaj aspektis klare, ke ŝia korpo ekkonkaviĝas kaj ekŝveliĝas en
la okulplaĉaj lokoj. Certamomente la kaskado de ŝiaj taŭzite balantaj haroj aspektis
kiel signo de beleco tiom sekure kaj nesenscie posedata, ke malzorgo
nenion povus ol ĝin heligi kaj kreskigi. Kaj la deziro alproksimiĝi kaj tuŝi tiun
fonton de beleco kaj allogo ekimagiĝis en mia fantazio tiom intense ke, eble,
mi ekruĝiĝis.
Tuj post la manĝo la fraŭlineto iom malproksimiĝis el la tablo kaj, preninte
ion de apuda sidilo, ekagitis ŝtrumpojn sur piedojn kaj gambojn. Mi mallevis
la okulojn por ne vidi kiom supreniras la genuojn la longaj ŝtrumpoj; sed dum
la okulmalleviĝo, laŭsekunde, en mi kunfandiĝis io ĉarma akompanata de sento
de io delikate travidita kun sento de io perdita. La privirina sublimigo ekakordiĝis
kun la reala virino!
La forsalutojn mi malbrile faris balbutante nur iujn el premantaj vortoj dum ŝi,
senscie iomete bagateligante mian miron pri ŝi, jam direktadis sian atenton al
siaj farotaĵoj.
Laŭvoje poste, la konscienco min malicete demandis ĉu mi estis fidela aŭ
ne al la idealoj kiuj, plurfoje, mi al mi proponis aŭ ne ekskludis, pro tio ke
evidente mi simpatiis por ŝi kvankam ankoraŭ en mi restis spuroj de seniluziiĝo
pri ŝiaj gestoj ankoraŭ neprovizitaj je poezia leĝereco. Kiel ajn volsubtenitaj,
evidentiĝis ankoraŭfojon, ke miaj sentoj restas skueblaj kaj altirataj de ĉiu
virineta ekblovo: min brogas ekenamiĝo al ĉiuj virinetoj apenaŭ ekvidiĝintaj!
Ĉu en mi observeblaj nur jam plenumiĝintaj tiaj allasiĝoj al junulinecaj allogoj?
87