LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
trojn, ŝajnas foliumi la psalmaro-libron tie supre survitre fajrdesegnitan.
Post kuna silenta preĝo, ni decidas kunlabori en la asocio en kiu volontulis
Elvira. Ankaŭ tiel prezentiĝos okazoj kulturi pri kristanismo kaj samtempe
kulturiĝi pli vivigante ĝin. De nun ni subtenu finance kaj ĉeeste kaj prizorge
laikan karitatan asocion “San Vincenzo” (Sankta Vincento), kie ĉiusemajne
Elvira renkontiĝis kaj inkognite almozdonis.
Ricevi kondolencojn postulas ĝentilecon kiun ni esprimas afable, pli vole
tamen ol kunsente kvazaŭ halti por priparoli nian doloron egalvalorus detrui
ion devigitan ekzisti por ĉiam kaj unike en ni.
Mi konservis agrablajn sentojn de dankemo pri la kondolenca letero de la
episkopo, promesanta sian preĝon por ke Dio “konsolu la homverke nekonsoleblajn
vunditojn”. Tamen io rimorsa tion memorante okulumas en mia animo
pro iu tuja ribela impulso antaŭ tiu vorto “konsoli”, kiun mi malpurigis, ĝin
taksante senpene prenita el la marĉo de sengustaj banalaĵoj kaj per la ironia
komento “kutimstile kaj ŝajnpartoprena”. En tiu momento la episkopa partopreno
taksiĝis, ĉe mia ŝanceliĝo inter akcepto kaj rifuzo de la diaj decidoj,
konturita laŭ malmola indiferento kovrita de konveneco. Alirinte, post tagoj
de konfuza konsciiĝo, kun la tuta peno antaŭvidita, ĉe spiritkonfidulo, mi pri
tio min akuzis kulpa kaj pardonpetis. Ĉion subtile akompanis apenaŭ neforigebla
memoro pri antikva malfideleco al aliaj taskoj libere akceptitaj, kiujn la
eklezia dispenso nuligis sed ne forgesigis.
La meso de la trideka tago kunigis dudek personojn. La sinsekvan jaron simila
ceremonio vidis partoprenon de deko da personoj: evidente eĉ la memoro
ekvelkis same kiel jam velkis ĉe ni la memoro de aliaj amataj forpasintoj,
profunde priploritaj de iliaj familiaj rondoj. Restas nur ni por memorigi pri Elvira
kaj porti freŝajn florojn ĉe ŝiaj restaĵoj.
Multaj tagoj alportas datrevenojn de io bela pri Elvira: revenigi ilin al la
kunvivada memorstato estas nelasebla tasko de Albina, dolĉege fleganta kvazaŭ
duan enkarniĝon de la filino ankoraŭ sine plektitan, kies persona historio
estis elane kaj konsolige elvokata en mia fine senkontraŭece legata taglibro,
kie jene mi registris kiam la doloro jam fariĝis familia kompano:
414
Ni vin delonge sonĝis.
Fine vi venis mirige
kiel la fina frukto de la kreitaro.
Vi ne estas la neforgesita nenio
reemerĝanta al la memoro
de viaj gepatroj sopirantaj