LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
vagonare, aŭtobuse kaj aviadile, pli turisme ol pilgrime, mi ne antaŭvidis novajn
psikajn problemojn. Ĉio bela dum mi estis kune kun pilgrimuloj aŭ peris
eksplikojn pri la fundamentoj de la kristana kredo kaj ĝia respekto pri la intelektaj
postuloj de la homa racio; la afero komplikiĝis kiam mi devis haltadi aŭ
surgenuiĝi antaŭ la Groto de l’ Aperoj, kie la pleja zorgo mia estis eviti, ke
rekta preĝo fariĝu turmento. Mi devas konfesi, ke plurfoje mi restadis kun la
okuloj mallevitaj kvazaŭ mi atendus de la sankta statuo riproĉojn aŭ malaprobajn
signojn. La kontraŭstaron inter mia nova vivdirektiĝo kaj la alvoko de
mia konscienco, kiun mi fortenis ĉe la Apera Groto, mi kurbiĝadis por sufoki
per doktaj konversacioj kun pilgrimuloj aŭ per detala rekonstruo de la historio
de la Aperoj, kaj per respondoj al ĉiuspecaj obĵetoj aŭ klarigpetoj, spontanaj
aŭ arte inspiritaj. Pri tio mi akiris kompetenton kaj vervon tiajn ke mi kreu al
mi ankaŭ maskon silentigantan la konsciencajn bruegojn.
La longajn preĝmomentojn mi ruze kaj ĉiupretekste evitadis por ŝpari al la
pilgrimantoj seniluziiĝojn pro mia velkanta pieco. Tio minimume suferigis min
ĉar la arton de simulado, ne nur instinktan, mi bone praktikadis jam de la kolegia
vivo.
Kablamte en tiu mia tordita konduto, iun posttagmezon, sidante kun aliaj
viroj por trinki kafon ĉe la baro de monaĥineja gastejo, mi vidis tri junajn virinojn
kiuj, certe ne suspektante, ke, sub miaj pli civilaspektaj ol ekleziecaj vestoj
sin kaŝas sacerdoto, gaje sed malŝerce provis varbi pordancajn partnerojn
inter uloj revenantaj el lokoj de la pilgrimaj devotaĵoj, kiujn devote partoprenis
ankaŭ mem. “La fratulinoj de la apuda monaĥinejo-gastejo estis preparantaj
dancfeston, kiun rajtas partopreni nur gefianĉaj, fianĉeskaj, paroj”.
Ravite mi aŭskultadis iliajn vortojn kaj observadis ilian entreprenemon
ĉe okazaj kafejo-klientoj, ankaŭ akompanataj de propraj familianoj, kiam junulinoj
adresiĝis, iom impete, al mi:
“Ĉu vi povas konduki min?”, elbobelis unu konfidence. “Se vi havas amikojn,
ili por miaj kunulinoj. Ni dancos: la monaĥinoj neniam scios, ke ni neniam
intervidiĝis antaŭe kaj eble ni intervidiĝos estonte, ĉu ne?”, pliekspliskas alia.
“Dancado, nur dancado... sen preĝoj”, aldonas malicete/dolĉige la tria.
Ĉu tio ne estas la okazo tiom dezirita kaj, eble, longe subpremata? Kial malplaĉi
al ŝi kaj malhelpi al mi la ĝojon kiun mi tiom revis? Des pli ĉar el ŝia
hispaneca prononco eliras tiom da sereneco kaj pureco dum el ŝiaj okuloj travideblas
nekonata palpebla alloga mondo. Ignorante la disponeblecon de aliaj
kunestadantoj, mi min montris pretiĝanta al harmoniemo.
Ŝajnigante heziton, plivere dubante pri mia taŭgeco al kavalira partnereco,
240