LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĝuste, ekzemple, tiu kozakaro kun siaj aĉaj kozakaĵoj malkonsilas, ke ni
profitu je iu ajn okaza surstrata aŭ surfervoja transportilo. Bonŝance tiuj kozakoj
inklinas al granda submetiĝemo al la germanoj, al ili blinde obeante, kaj
havas gravan kapablon familiariĝi kun la lokanoj, kun kiuj ili miksas ne tro
maltolereble simpation kun senindulgo, ruzajn flataĵojn kaj kaĵolaĵojn, por sin
provizi je bezonataĵoj por siaj sekvantaj familioj, kun subita terura elastecmanko.
Niaj konsilantoj elkore insistis por ke ni revestu la religiulan veston,
momente de ni demetitan por marŝi pli rapide, kiun la kozakoj piece, se ne superstiĉe,
riverencas; kaj avertis ke por mildigi ekscesojn de ilia patrolada operaco
konvenas senprokraste postuli, okaze de aresto, renkonton kun la pli proksima
germana teritoria kvartiro, forte kriante“komandantur, komandantur...”,
kion ili komprenas kaj fiere plenumas. La sono de la germana vorto efikas ĉe
kozakoj kiel la bato de enbotaj kalkanumoj de germanaj soldatoj firmpaŝe klakantaj
surstrate! Fakte eĉ en minimumaĵoj komandas germanoj.
Se en mi fontis la dubo pri la taŭgeco de tia nia fuĝo, al mia amiko tio miksiĝis
kun evidentaj signoj de perdo de memestimo: tio emerĝis el tro longigitaj
silentopaŭzoj kaj el malentuziasmiĝo en kunlaboro dum la serĉado de loĝaj
kaj iradaj malimplikaĵoj. Ligo de amikeco aŭ neceso de kunlaborado min pelis
provi kredigi al li, ke la kulpo de la al Germanujo supreniro kaj nia enbuŝiĝo
al leono estis tute al mi, estinte mi la verva politika cerbo de la novica grupo
kaj la persona plej fidoĝuanta ĉe la superuloj. Li estis kaptita unuflanke de la
deziro elmontriĝi neatendite antaŭ siaj parencoj kaj aliflanke de la timo, nun
aperte riveliĝanta, ke male tiuj ĉi povis esti jam eskapigitaj el sia vilaĝo. Pri
tiaj kazoj, tio estas pri vilaĝoj komplete forlasitaj de la loĝantaro por sin savi
el reprezalio de la okupantoj kun faŝistoj aŭ je ties komisio, pliinformiĝos mia
scivolemo laŭ la vojo en la direkto al Ĝemona.
Ni marŝadis tra kampaj stratetoj, ĉiam pretaj forgliti en la mezon de la maizkanaj
vicoj jam senspadikitaj aŭ ĵeti sur niajn ŝultrojn la franciskanan robon.
Ne necesis, ĉar ni vidis nur la spurojn de kozakaj vaĉejoj, tie kie iliaj ĉevaloj,
eble dresitaj por ne heni, malkreskigis sian malsaton vorante grapolojn kun
vitfrondoj, aŭ defore kozakojn mem senpermese rikoltantaj spadikojn por si
kaj siaj familioj. Ili prenis kun mastra memfido ĉar la germanoj, prave laŭ ili,
legitimis ilin alproprigi je ĉio videbla. La loĝantaj familioj senpercepte observis
kun jam vanigita la kapablo indigni: sufiĉus, ke ni eskapu el iliaj manoj, rezignacie
diradis homoj bonfarantaj kaj nin konsilantaj aŭ pormomente nin liberigantaj
je niaj jam ne plu leĝeraj tornistroj minacantaj plipezigi pro pluvgutoj
apenaŭ tamen alarmantaj ĉar la sunaj radioj eksukcesis dispremi la nubojn.
89