LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem preceptojn, kion kristanismo tutepraktike aŭspicias sed ne antaŭvidas, eĉ se iuj kristanaj pensuloj inklinas antaŭvidi la malon. La Dia Regno koincidas precipe kun la individua kaj publika akcepto pri Kristo. Ankaŭ mi vidis, kaj vidigis, malkorektan legadon pri la eknaskiĝanta kristana komunumo: ne veras ke ĝin komponis sklavaro kaj malriĉularo kaj ne veras ke kiel alloga forto funkciis promesoj kaj esperoj de liberiĝo el katenoj kaj malriĉeco. La preleganto tamen daŭrigis akuzi, disrakontante, intermiksite kun pardonpetoj kaj afablemaj ĝentilecoj pliakrigantaj fakte la akuzojn, la kristanajn ekleziojn pro ilia neinfluo aŭ senefika kaj nure memflata influo, se ne kontraŭinfluo, rilate la socialan justecon, kaj en tio trovis nemalkonsenton inter la publiko. Kiel ajn estus, li sukcesis, ĉe profanaj okuloj, argumenti la neprecon kaj efikon de la marksismaj tezoj por liberigi la homaron de opresado; kaj plifortikigis, evidente kaj cele, la certecon de samkulturanoj kiuj samkvante de la antagonistoj partoprenis aplaŭdante. La diskutoj daŭris ankaŭ postprelege, kiam, fore de maldiskretaj uloj, oni agnoskis, ke niaj respondoj, eĉ se doktrine ekzaktaj, mankis je sufiĉa spineco parte pro troakceptema koncedo de afablaj spacoj al la elokventeco de la preleganto nehezitanta tordi katolikajn doktrinojn, parte pro doktrineksceso en la subporto de niaj vidpunktoj. Eble la invitita preleganto venis pli por, eĉ koste de tiom da ruzaĵoj, venki en ĉeesto de sia publiko ol por komuna klerigo. La konkludo saĝe konciziĝis: “La franciskana katedrestro trejnu ankaŭ al tiu ĉi risko, enkalkulante senreviĝojn... turneblajn espereble al fruktodono”. Kaj la klerika studentaro, eble ne senvenĝeme, spegulos la intelektulon intelekteca ludanto. Kaj pasis ankaŭ tiu ĉagreno de la votoprokrasto. Januare 1951 superuloj akceptis mian votpromeson de obeo, malriĉeco kaj ĉasteco. Miaj parencoj loĝis tre foraj kaj tre senmonaj, kaj ankaŭ ne multe stimulitaj de mi, por veturi de Padova ĝis la Piemonta urbo. Mi, kvankam sola votpromesanto, estis festita: miaj kunuloj, eble por min kompensi de la pasinta mia plurfoja maltrafo de la votpromesa rendevuo, montris grandan koron konstatigante, interalie kaj spontane, ke sur miaj lipoj ekrevenis la rido. Fakte mi min sentis feliĉa kaj sekura, eble pli sekura ol feliĉa. En tiu feliĉo efikis ankaŭ la memcerteco, ke mia sorto, nun, dependas ne plu de aliuloj, nur de mi. Aktualis erara juĝo, sed ĝi tiam kontribuis por ne malstabiligi la ĝojojn kaj min normale rilatigi al la aliaj. Kelkajn tagojn poste oni solenis ankaŭ la eniron inter klerikoj de nova dis- 200
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem ciplino-majstro. Dio scias kiom ĝoje mi lin festis ĉar tio signifis repreni vivi sen la krabaj enmiksaĵoj de edukpretekstaj ruzecoj praktikitaj de la antaŭa provosa majstro. Ĉu li indignafekte min traktis pro sia inklino aŭ ĉu li opiniis sian devon tiu konduto por reprovi min senvuali? Kial mi ĝin interpretis nur kiel malamikaĵo? Post miaj venontaj peripetioj lin al mi repacigos lia susurata eldiro: “ke vokiĝo honeste fariĝas ankaŭ el memvokiĝo!”. La morto, kiu jam semis vakuon ankaŭ inter la iama superularo, ankoraŭ lasas lin vivi naŭdekjarulo. La tempopaso mildigas memoraĵojn. Hodiaŭ ni estas amikoj! Denove ni reŝutiĝis en la studobjektojn de la trijara priteologia lernado, kun kulturaj promenoj kaj diskutaj kolokvoj: tiuj lastaj, tiujn monatojn, koncernis la rilaton inter scienco kaj teologio, kio ne povas ne unuaviciĝi se la problemsentemuloj estas studentoj dediĉataj al plentempa studo. Foje mi pensis, ke niaj klerikstudentejoj kuiras, kiam la altiro al la studo ne anstataŭiĝas per altiro al praktikaĵoj aŭ manfaritaĵoj, estontajn homojn de penso... malgraŭ mia, iom pozeca, malestimo al la intelektularo! Sed antaŭ ol paroli pri niaj enmerĝiĝoj en la studojn, atentendu pri du pensvekaj okazaĵoj: frato Antono, do laŭnoma heredanto de famkonata kaj sankta kaj franciskana imitenda persono, jam solene votpromesinta, petis de la papo la dispenson de la votpromesoj kaj forlasis la grupon por hejmeniri (pli religiule, mondeniri) por ĉiam. Kvankam babilema kun ekscespintaĵoj kiuj foje lin ridindigis, pri motivoj de tiu ĉi decido nenion li malkaŝis lasante malsata nian scivolemon. Pli grave kaj pli dolore suferigis la eksiĝo de alia iama kunteologiano, kiu jam akceptis la sacerdotan ordinon du jarojn antaŭe. Abrupte venis la nova, ke li senfrokiĝe forlasis la konventon eskapante la obeon kaj, fakte, regresante ĝis sekulariga laikiĝo. Gregoro li religiule nomiĝis: pri siaj pasintaj personaj travivitaĵoj li multe rakontis pro tio ke mem jam estis, tuj post la armistico, en Greklando kaptita kaj, kiel oficiro prizonulo, sendita al Germanujo dum longaj 19 monatoj ĉiam kun unu piedo en la tombo pro malsan- kaj labor-penoj. Lia enkonventiĝo fierigis la superularon opiniantan trovinti personon taŭgan al la direktado de fratulaj komunumoj kaj eventuale de malglataj farendaĵoj, en kiu al la pastra saĝo oni devas aldoni la administran kaj mastruman majstrecon. Al li la superuloj ne malfruis fidkomisii delikatajn taskojn, koncedante ampleksan agadliberon. Kvankam serioze senprofitema kaj zorgema, li tamen elspezis monon ne je sia dispono; por kovri la deficiton, kaŭzitan de propradecida plua konstruaĵo kun kaŝitaj perdoj, li prunteprenis monon ĉe bankoj kaj privatuloj kiun ne plu kapablis redoni; la pruntedonantoj petis intervenon de la centraj superuloj 201
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 195 and 196: “Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 205: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?