LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
prenis la veran kaŭzon de mia bizarega kaj groteska konduto, de mia senmotiva
ofta ploro kun abrupta kaj senescepta rifuzo enbuŝigi porkaĵon, de mia aspekta
ellaso de atento, de neeksplikeblaj obstinaĵoj. Foje ŝtele mi observadis la
manĝantojn de porkaĵoj por malkovri spurojn de ilia teruro kiu certe ne povus
manki, foje mi miris pri ilia lerteco kaj sentimeco, kvankam opiniante, ke ilia
kuraĝo certe devis esti pli ŝajna kaj afekta ol vera. Dumnokte mi travagis sonĝojn
kun uloj timigitaj kiel mi.
Preskaŭ abrupte mia spirito kvietiĝis, mia anĝelo el vana kaj senforta kunesto
rericevis protektigan formon, mi refariĝis pro lia akompano ĝuanta
kaj, do, je teruro libera. Estis marto, la unua de marto, malpli ol kvin monatojn
disde tiu porkmurdo, kaj jen alia porkbuĉo. Ĉi foje ĝuste en la biena korto
de tiu sinjoro, estimata serioza kaj impone saĝa, kiu laŭte kvakis, ke la
animo de la elvivigita porko venĝoaspire vagas. Kiam ĉesis la porkaj krioj,
tiu ĉi viro levis la sangokovritan tranĉilon proklamante: “tiun ĉi fojon mi amikiĝis
kun la animo de la porko ĵus buĉita. Jen ĝi!”. Tion dirante li apertigis
sian manon kaj blovis forte sur la nudan palmon aldonante iom oĉje: ”Jen ĝi,
ĝi flugas kiel papilio, kontenta kun aliaj porkaj animoj inter la kontentaj homoj.
Ĝi flugas kune kun ĉiuj porkaj animoj, ke ni manĝu kaj ĝojpleniĝu”.
Bonŝance lian fanfaronetan bravdiron mi ankoraŭ taksis kun simpatio, kvankam
ĝi duonaspektis iom kontraŭdira. Antaŭ miaj okuloj abrupte lia antaŭa
severeco mildiĝas, lia terura saĝeco fariĝas karesa tuŝo kaj pormomente mi
kredas konkrete vidi tiun feliĉan kaj feliĉigantan animon, kies brutaleco jam
dissolviĝas en ridetan mienon.
Tiuj vortoj agrable investis min kiel freŝa aero foriganta tiun sufokan. Mi
ne plu travidis la flirtantan papilion, sed tuj mi ekpensis pri venĝo: ĉu tial ne
ekzistis venĝo? ĉu venĝo elburĝonis en mia fantazio? Ĉu senmotiva enkoŝmariĝo?
Abrupte, ne pograde, same kiel ili venis, miaj teruriĝoj maliĝis, reestabliĝis
simpatio al ĉio kaj amuziĝemo. Eble mi ne sukcesas esprimi la kvaliton
kaj la kvanton de ĝojo, kiu min invadis. Ankoraŭ hodiaŭ, se mi volas
kompreni aŭ interpreti grandan ĝojon, eĉ komunan ĝojon, mi reelvokas tiun
momenton, kiun mi analize dividas en miloj sinsekvaj fazoj pliigantaj, ĉiu
unuope, la finan ĝojan liberigon.
Vere mi ne tuj tiel konkludis. Mi antaŭe atente observis la viron, kiu intertempe
ekdonacadis el poto sangbuletojn kuiritajn super tujapuda klakanta fajro
al ĉiu infano, akompanatajn de vangotuŝetoj kun fluga duboforiga rideto: mi
ricevis kaj manĝis per unu gluto. Ekscitante miron kaj ĝojon, mi alproksimiĝis
al mia patrino ŝin petante pri pluaj porkaĵaj sangbuletoj, kaj avide manĝis mi-
29